Wygląd:

Po ugotowaniu zwarta masa mięsna z odrobiną wygotowanego smalcu i galaretką wytworzoną z wieprzowiny.

Kształt:

Kształt dopasowuje się do zastosowanego słoja. Po wyjęciu – kostki mięsa.

Rozmiar:

Kostki mięsa o wielkości około 5cm x 5cm.

Barwa:

Jasnoczerwona.

Konsystencja:

Stała.

Smak:

Smak słony, zapach czosnku, pieprzu oraz użytych ziół.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Żuławy od wieków postrzegane były jako kraina wyjątkowo bogata, w której występowały gospodarstwa o dużym areale ziemi uprawnej, obszerne pastwiska i zabudowania gospodarskie wypełnione licznym inwentarzem. W pamiętnikach podporucznika Karola Glogera, który po upadku Powstania Listopadowego internowany został do Prus, można odnaleźć fragment o jego pobycie na Żuławach: „W Polsce zwyczaje są przyjęte powszechnie, że dla uczczenia szczególnych dni świątecznych, szczególne na stół zastawiają potrawy. (…) Tutaj żyjemy przeciwnie. To, co jemy w piątek, to samo w sobotę, to samo i w świętą niedzielę. Żadnych postów, zawsze na stole mięso wieprzowe i potrawy mleczne i mączne”. Tradycyjne sposoby utrwalania większej ilości mięsa na Żuławach polegały na soleniu, suszeniu i wędzeniu, a od I wojny światowej, na apertyzacji w słojach wecka. Ten ostatni sposób utrwalania mięsa w słojach wecka, zyskał na Żuławach już przed II wojną światową szczególną popularność, a i po 1945 r. upowszechnił się wśród ludności napływowej, ze względu na szereg zalet jakie prezentował. Przede wszystkim umożliwiał przechowywanie gotowych już do spożycia produktów przez dłuższy czas (kilka miesięcy i dłużej). Miało to szczególne znaczenie podczas wzmożonych prac polowych, gdy brakowało czasu na przygotowanie posiłków. Konserwy z weków wymagały tylko podgrzania i ewentualnie przyprawienia do smaku.