Rzecznik
Praw Pacjenta

Pamiętaj! Każdy pacjent ma prawo nie zgodzić się z opinią albo orzeczeniem lekarza i przysługuje mu prawo do sprzeciwu.

 

Kto może wnieść sprzeciw?
Każdy pacjent lub jego przedstawiciel ustawowy mogą wnieść sprzeciw wobec opinii albo orzeczenia lekarza.

Uwaga! Sprzeciwu nie może wnieść pełnomocnik pacjenta - w sytuacji, gdy dokona tego adwokat lub radca prawny reprezentujący pacjenta, sprzeciw będzie nieskuteczny. Pełnomocnik może jedynie pomóc pacjentowi w przygotowaniu sprzeciwu. Warto pamiętać, że to pacjent musi własnoręcznie podpisać i złożyć sprzeciw.

Od czego można wnieść sprzeciw?
Sprzeciw można złożyć od opinii lub orzeczenia wymienionych w art. 2 ust. 1 ustawy o zawodach lekarza i lekarza dentysty. Ważne jest, aby kwestionowana opinia miała wpływ na prawa pacjenta lub jego obowiązki wynikające z przepisów prawa.

 

Pacjent musi wskazać z jaką opinią/orzeczeniem lekarskim się nie zgadza oraz przesłać jej kopię do Rzecznika.
Prawo do sprzeciwu nie obejmuje opinii/orzeczeń lekarskich, w przypadku których istnieje określona prawna droga odwoławcza. Dotyczy to m.in. o orzeczeń związanych z ZUS-em, orzekaniem o niepełnosprawności, orzeczeń dot. medycyny pracy.

 

W jakiej formie i gdzie można wnieść sprzeciw?
Sprzeciw wraz z uzasadnieniem pacjenci mogą wysłać:
1. pisemnie na adres:

Biuro Rzecznika Praw Pacjenta
ul. Płocka 11/13
01-231 Warszawa

2. za pomocą poczty elektronicznej: kancelaria@rpp.gov.pl
3. za pomocą portalu ePUAP

Ze sprzeciwu musi wynikać z jaką opinią/orzeczeniem lekarskim pacjent się nie zgadza oraz w jaki sposób wpływa ona na prawa lub obowiązki pacjenta wynikające z przepisów prawa.
Sprzeciw złożony bez uzasadnienia jest zwracany osobie, która go wniosła.

Należy pamiętać aby do sprzeciwu dołączyć kopię opinii/orzeczenia lekarskiego.

Ile jest czasu, aby wnieść sprzeciw?
Sprzeciw wnosi się do Komisji Lekarskiej działającej przy Rzeczniku Praw Pacjenta, za pośrednictwem Rzecznika. Należy wnieść sprzeciw w terminie 30 dni od dnia wydania opinii albo orzeczenia przez lekarza orzekającego o stanie zdrowia pacjenta.

Aby został zachowany termin wniesienia sprzeciwu musi on wpłynąć do Rzecznika przed upływem 30 dni. 

Termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało:

1. wysłane w formie dokumentu elektronicznego do organu administracji publicznej, a nadawca otrzymał urzędowe poświadczenie odbioru;
2. nadane w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe;
3. złożone w polskim urzędzie konsularnym;
4. złożone przez żołnierza w dowództwie jednostki wojskowej;
5. złożone przez członka załogi statku morskiego kapitanowi statku;
6. złożone przez osobę pozbawioną wolności w administracji zakładu karnego.

 

Co dalej?
Rzecznik Praw Pacjenta rozpatruje sprzeciw pod względem formalnym. Jeżeli został zachowany termin i wszystkie warunki formalne, Rzecznik powołuje Komisję Lekarską, która rozpatruje sprzeciw. Komisja szczegółowo analizuje dokumentację medyczną pacjenta, a jeśli zachodzi taka potrzeba także bada pacjenta. Następnie wydaje orzeczenie, w którym orzeka o zasadności bądź bezzasadności sprzeciwu.

W chwili obecnej Komisja Lekarska ma 30 dni na rozpatrzenie wniosku.

W skład Komisji Lekarskiej wchodzi trzech lekarzy powołanych przez Rzecznika Praw Pacjenta, w tym dwóch tej samej specjalności, co lekarz, który wydał opinię lub orzeczenie.

Do postępowania przed Komisją Lekarską nie stosuje się przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Tym samym decyzja Komisji jest ostateczna i nie można się od niej odwołać do organu wyższej instancji.

W przypadku jakichkolwiek pytań i wątpliwości, pacjenci zawsze mogą skontaktować się z Biurem Rzecznika Praw Pacjenta za pośrednictwem Telefonicznej Informacji Pacjenta 800-190-590 czynnej pn. - pt. w godz. 8.00 - 18.00.

 

Prawo do sprzeciwu w ustawodawstwie polskim

Prawo do sprzeciwu zostało wprowadzone do ustawodawstwa polskiego w 2009 r. Wtedy też Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku wydanym w sprawie Tysiąc przeciw Polsce (skarga nr 5410/03) stwierdził, iż brak procedury odwoławczej od opinii lekarskiej w sprawie dopuszczalności przerwania ciąży może stanowić niedozwoloną ingerencję w sferę życia prywatnego jednostki (art. 8 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka).
Dlatego też przyznanie pacjentowi prawa do wniesienia sprzeciwu wobec opinii albo orzeczenia lekarza stanowi realizację wyroku Trybunału.