Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej ETPC lub Trybunał) 17 lipca 2025 r. opublikował decyzję z dnia 26 czerwca 2025 r. w sprawie Dudek przeciwko Polsce (skarga nr 29204/21). Skarga dotyczy zarzutu naruszenia art. 8 i 14 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej Konwencji) w kontekście dyskryminacji w przypadku dostępu do świadczenia pielęgnacyjnego ze względu na posiadany status emeryta oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, w związku naruszeniem prawa własności.

Rząd wskazał, że skarżąca nie wyczerpała krajowych środków odwoławczych poprzez niewniesienie skargi konstytucyjnej. Trybunał zakwestionował argumentację skarżącej, przez co uznał za zbędne orzekanie w sprawie wstępnego zastrzeżenia podniesionego przez Rząd.

ETPC stwierdził na wstępie, że fakt nabycia prawa do emerytury, który wymaga od danej osoby pracy w ramach systemu zatrudnienia podlegającego prawom emerytalnym, nie stanowi istotnego „innego statusu”, który mógłby spowodować zastosowanie art. 14 Konwencji. W związku z tym, ponieważ art. 14 nie ma zastosowania, skarga ta musi zostać odrzucona jako niezgodna z przedmiotem sprawy zgodnie z art. 35 ust. 3 i 4 Konwencji.

Ponadto, Trybunał zauważył, że prawo krajowe wyraźnie wykluczało przyznanie skarżącej zasiłku pielęgnacyjnego. W związku z tym, skarżąca nie posiadała prawa własności w rozumieniu art. 1 Protokołu nr 1. Podobnie, biorąc pod uwagę rozbieżności w orzecznictwie krajowym dotyczącym uprawnień skarżącej do zasiłku, ETPC zauważył, że nie można uznać, iż skarżąca miała „uzasadnione oczekiwania”. W rezultacie skarżąca nie może powoływać się na rozbieżne orzecznictwo jako źródło naruszenia jej praw własności lub oczekiwań, jeżeli w okolicznościach sprawy nie może ona twierdzić, że miała prawo lub oczekiwania. W swojej ocenie Trybunał dalej stwierdził, że nawet zakładając, że skarżąca miała uzasadnione oczekiwania co do przyznania jej zasiłku pielęgnacyjnego, w odniesieniu do rozbieżnego orzecznictwa krajowego, Naczelny Sąd Administracyjny wyraźnie odniósł się do kwestii podniesionej przez skarżącą i uzasadnił swoją decyzję o pominięciu orzecznictwa, na które powołała się skarżąca.

W związku z powyższym Trybunał stwierdził również, że skarżąca nie miała „uzasadnionych oczekiwań” w rozumieniu art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji co do przyznania jej zasiłku pielęgnacyjnego. Biorąc pod uwagę powyższe, ETPC stwierdził o niedopuszczalności skargi.