Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPC) opublikował  6 listopada 2025 roku decyzję z 14 października 2024 roku w sprawie Kłucińska – Głuszczak przeciwko Polsce (skarga nr 33274/22). Skarżąca zarzuciła na podstawie art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja), że obniżenie jej emerytury stanowiło nieproporcjonalną ingerencję w jej nabyte prawa, co z kolei stanowiło naruszenie jej prawa do spokojnego korzystania z posiadanego mienia.

Rząd wniósł wstępne zastrzeżenia, że skarga powinna zostać uznana za niezgodną z zasadą ratione personae, z tego względu, że skarżąca utraciła status ofiary w związku z potencjalnym naruszeniem Konwencji, ponieważ jej emerytura została podwyższona po wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie. Ponadto rząd stwierdził, że skarżąca nie poniosła znaczącej szkody, ponieważ jej emerytura została ostatecznie przeliczona, a cała zaległa kwota została jej wypłacona. Zmniejszone świadczenie było jej wypłacane tylko przez okres postępowania sądowego, czyli przez około trzy lata i 10 miesięcy. W związku z powyższym, zdaniem Rządu skarga powinna zostać uznana za niedopuszczalną jako w sposób oczywisty nieuzasadniona. Rząd odniósł się również do art. 8a ustawy z 2016 r. i stwierdził, że w dniu 12 marca 2024 r. minister spraw wewnętrznych i administracji powołał pełnomocnika ds. postępowań administracyjnych. Od momentu powołania wydano 1112 decyzji przywracających emerytury, a tylko w sześciu przypadkach sądy odmówiły zastosowania art. 8a ustawy z 2016 r. Stwierdzono ponadto, że skarżąca złożyła wniosek na podstawie art. 8a ustawy z 2016 r. i że jej wniosek został rozpatrzony pozytywnie. Biorąc pod uwagę, że skarżąca nie poinformowała o tym fakcie Trybunału, rząd uznał, że skargę należy uznać za niedopuszczalną ze względu na nadużycie prawa do wniesienia indywidualnej skargi przez skarżącą.

W niniejszej sprawie, w odniesieniu do skargi skarżącej dotyczącej pozbawienia jej znacznej części emerytury z naruszeniem art. 1 protokołu nr 1 do Konwencji, Trybunał zauważył, że w następstwie decyzji wydanej przez Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji w dniu 20 sierpnia 2024 r. na podstawie art. 8a ustawy z 2016 r. oraz późniejszego ponownego obliczenia jej emerytury zgodnie z decyzją dyrektora organu rentowego z dnia 19 września 2024 r., która przyznała skarżącej świadczenia socjalne w takiej samej wysokości, jaką otrzymywała przed obniżeniem emerytury w 2017 r., i na mocy której skarżącej wypłacono z mocą wsteczną całą zaległą kwotę za okres od 1 października 2017 r. do 30 września 2024 r., okoliczności zarzucane przez skarżącą przestały istnieć, a skutki ewentualnego naruszenia Konwencji z powodu tych okoliczności zostały naprawione. W odniesieniu zaś do argumentów skarżącej, że otrzymała należną kwotę bez odsetek, ETPC zauważył, że skarżąca ma prawo wnieść do sądów krajowych powództwo o odszkodowanie i zażądać przyznania jej odsetek za lata, w których otrzymywała zmniejszoną emeryturę.

Trybunał stwierdził na koniec, że sprawę, która stała się podstawą skargi na podstawie art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji, można uznać za „rozstrzygniętą” i że żadna szczególna przyczyna związana z poszanowaniem praw człowieka określonych w Konwencji nie wymaga od Trybunału dalszego rozpatrywania skargi na podstawie art. 37 ust. 1 Konwencji. W konsekwencji, ETPC uznał, że spełnione są oba warunki zastosowania art. 37 ust. 1 lit. b) Konwencji i w związku z tym postanowił skreślić skargę z listy rozpoznawanych spraw na tej podstawie.