Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPC) opublikował 9 maja 2025 roku decyzję z 1 kwietnia 2025 r. w sprawie Łaciak przeciwko Polsce (skarga nr 24414/15). Skarga dotyczy naruszenia art. 5 Konwencji w związku z oddaleniem wniosku skarżącego o odszkodowanie i zadośćuczynienie za niewątpliwie niesłuszne tymczasowe aresztowanie. Po dokonaniu analizy wszystkich posiadanych dokumentów, swojego orzecznictwa oraz wszystkich okoliczności towarzyszących sprawie, Trybunał podjął decyzję o niedopuszczalności skargi. ETPC stwierdził, że rozważany okres został zaliczony na poczet innej kary 5 lat pozbawienia wolności orzeczonej prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 4 lipca 2013 roku. O ile należy rozumieć, że skarżący skarży decyzję o zaliczeniu tego okresu jego tymczasowego aresztowania na poczet innej kary, skarga ta została wniesiona po terminie i musi zostać odrzucona na podstawie art. 35 ust.1 i 4 Konwencji. Ponadto, w ocenie ETPC, w niniejszej sprawie sądy szczegółowo zbadały, czy fakt, że zatrzymanie skarżącego zostało zaliczone na poczet kary pozbawienia wolności, zrekompensował sprawiedliwie i całkowicie wszelkie szkody pieniężne i niepieniężne faktycznie poniesione przez skarżącego. Dlatego Trybunał zauważył, że kwestia szkody poniesionej przez skarżącego w wyniku tymczasowego aresztowania została wystarczająco rozważona. Trybunał zwrócił uwagę na to, że chociaż prawo do zadośćuczynienia zagwarantowane w art. 5 ust. 5 Konwencji ma przede wszystkim charakter pieniężny, nie wyklucza to możliwości różnych form zadośćuczynienia. Trybunał orzekł również, że skrócenie kary może stanowić zadośćuczynienie w rozumieniu art. 5 ust. 5 Konwencji, jeżeli zostało wyraźnie przyznane w celu zadośćuczynienia za dane naruszenie i miało wymierny i proporcjonalny wpływ na karę odbywaną przez daną osobę. W związku z powyższym, Trybunał uznał, że skarżący nie może już twierdzić, że jest ofiarą domniemanego naruszenia. Dlatego też, zdaniem ETPC, skarga jest niezgodna ratione personae z postanowieniami Konwencji w rozumieniu art. 35 ust. 3 lit. a i została odrzucona na podstawie art. 35 ust. 4 Konwencji.