Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał lub ETPC) opublikował 6 marca 2025 roku decyzję z 6 lutego 2025 r. w sprawie Półtorak-Libura i Inni przeciwko Polsce (nr 43211/21). Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał łącznie sprawę skarżących p. Półtorak-Libury i p. Libury z trzema innymi skargami: p. Grzegorza Gajkowskiego (nr skargi 9087/22), p. Mirosława Nazaruka (skarga nr 20429/22) i p. Tomasza Prokopa (nr skargi 23664/22). Wszystkie skargi dotyczyły zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) ze względu na naruszenie prawa do rozpatrzenia sprawy przez „niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą”, ponieważ sprawy cywilne lub karne skarżących zostały rozstrzygnięte przez różne składy Sądu Najwyższego złożone z sędziów powołanych do tego sądu przez Prezydenta RP, zgodnie z rekomendacją Krajowej Rady Sądownictwa (KRS) ustanowionej na mocy ustawy o zmianie ustawy o KRS oraz niektórych innych ustaw z dnia 8 grudnia 2017 r. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji w każdej sprawie oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym stosownej kwoty zadośćuczynienia. Wobec deklaracji Rządu i wystarczającej, w ocenie Trybunału, zaoferowanej kwoty zadośćuczynienia w wysokości po 10 000 euro (w przypadku pierwszych skarżących zasądzonej łącznie), Trybunał postanowił o skreśleniu skargi z listy rozpoznawanych spraw na podstawie art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji.