W dniu 1 lipca 2021 roku Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) wydał wyrok w sprawie Wójcik przeciwko Polsce (skarga nr 66424/09). Skarżący zarzucał, że doszło do naruszenia art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego) podnosząc, że ograniczenie jego prawa do odbywania prywatnych widzeń małżeńskich w zakładzie karnym było nieuzasadnione i niewspółmierne. Skarżący twierdził, że zarzucana ingerencja miała destrukcyjny wpływ na jego życie rodzinne i uniemożliwiła jemu i jego żonie posiadanie większej liczby dzieci. Wskazał również, że fakt, iż zgodnie z ustawą widzenia małżeńskie stanowią formę nagrody, której przyznanie zależy od uznaniowej decyzji dyrektora zakładu karnego, powoduje, że mają one w rzeczywistości charakter „opcjonalny” i są praktycznie niemożliwe do uzyskania.

Trybunał rozpoznał skargę w odniesieniu do dwóch decyzji odmownych, dotyczących udzielenia dodatkowych widzeń małżeńskich. W ocenie Trybunału nawet jeśli w prawie krajowym widzenia małżeńskie stanowią przywilej, to odmowę ich udzielenia należy uznać za szczególny rodzaj ingerencji w prawo skarżącego do poszanowania jego życia rodzinnego w rozumieniu Konwencji. Niemniej, oceniając zgodność tej ingerencji z art. 8 Konwencji, Trybunał wziął pod uwagę fakt, że kwestionowany środek jest elementem systemu przywilejów dla więźniów, obejmującego nieodłączny element uznaniowości. Trybunał stwierdził, że w przedmiotowej sprawie ingerencja została dokonana zgodnie z prawem, a ograniczając skarżącemu dostęp do prywatnych widzeń z żoną, władze realizowały uprawione cele tj. zapewnienie dyscypliny wśród więźniów i resocjalizacji więźniów.

Trybunał stwierdził, że zasadniczo powody odmownego rozpatrzenia wniosków skarżącego o widzenia małżeńskie były wystarczające dla uzasadnienia odmowy przyznania nagrody za wyróżniające się dobre zachowanie oraz że zachowanie skarżącego w zakładzie karnym i jego kontakty rodzinne w tym czasie zostały wzięte pod uwagę. Ponadto, biorąc pod uwagę dokumentację dotyczącą zachowania skarżącego w zakładzie karnym, a w szczególności liczne kary dyscyplinarne, Trybunał nie mógł uznać, że przedmiotowe odmowy były arbitralne lub oczywiście nieuzasadnione.
W związku z powyższym Trybunał orzekł, że nie doszło do naruszenia art. 8 Konwencji. 

Wyrok ten stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust. 2 Konwencji.

Wyrok jest dostępny w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (HUDOC), wkrótce zostanie przetłumaczony na język polski oraz umieszczony w bazie orzeczeń Trybunału na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.