W dniu 5 maja 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował decyzje w sprawach Bordarycki przeciwko Polsce (nr skargi 43931/19) oraz Śliwczyński i Szternel przeciwko Polsce (nr skargi 2244/14).

W sprawie Bordarycki przeciwko Polsce skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 3 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na długotrwałe stosowanie reżimu więźnia szczególnie niebezpiecznego. W sprawie tej strony zawarły ugodę, na mocy której skarżący zgodził się na zrzeczenie się wszelkich dalszych roszczeń przeciwko Polsce, natomiast Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 3 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu zadośćuczynienia w wysokości 5 000 euro. Trybunał zatwierdził powyższą ugodę uznając, że jej warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącemu kwotę w wysokości 5 000 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione. Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

W sprawie Śliwczyński i Szternel przeciwko Polsce skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 10 Konwencji z uwagi na rzekome naruszenie ich prawa do wolności wyrażania opinii poprzez wydanie wyroku skazującego za przestępstwo z art. 241 § 2 Kodeksu karnego polegające na rozpowszechnianiu informacji z rozpraw sądowych prowadzonych z wyłączeniem jawności. Trybunał zauważył, że istnieje jasne i obszerne orzecznictwo dotyczące skarg związanych z prawem do wolności wyrażania opinii w tym dotyczące wolności prasy, które są określone w sprawach Satakunnan Markkinapörssi Oy i Satamedia Oy przeciwko Finlandii (nr skargi  931/13, wyrok z dnia 27 czerwca 2017 roku) oraz w sprawie Von Hannover przeciwko Niemcom (nr skarg 40660/08 i 60641/08, wyrok z dnia 7 lutego 2021 roku). Trybunał stwierdził, że powody, na których oparły się sądy krajowe, były odpowiednie i wystraczające dla celów art. 10 Konwencji. W związku z powyższym Trybunał uznał, że skarga jest niedopuszczalna i w sposób oczywisty nieuzasadniona w rozumieniu art. 35 ust. 3 Konwencji  i odrzucił ją zgodnie z art. 35 ust. 4 Konwencji.

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).