W dniu 7 lipca 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował decyzje z dnia 16 czerwca 2022 r. w sprawach:

• Bełz i inni przeciwko Polsce (nr skargi 164/19);
• Kilias przeciwko Polsce (nr skargi 28745/21);
• Kucewicz przeciwko Polsce (nr skargi 12113/19);
• Radomski i inni przeciwko Polsce (nr skargi 32479/19).

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Bełz przeciwko Polsce (nr skargi 164/19) łącznie z trzema innymi skargami: Czeredys przeciwko Polsce (nr skargi 36947/19), Klin przeciwko Polsce (nr skargi 42867/19) oraz Książek przeciwko Polsce (nr skargi 44267/19).

We wszystkich sprawach skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na przewlekłość postępowania karnego oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym.

W sprawach tych strony zawarły ugody. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji z powodu nadmiernej długości postępowania, jak również naruszenia art. 13 Konwencji z powodu braku skutecznego środka odwoławczego oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym zadośćuczynień w wysokości od 2 920 euro do 6 970 euro.

Trybunał zatwierdził powyższe ugody uznając, że ich warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącym kwoty w wysokości od 2 920 euro do 6 970 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione. Skargi zostały skreślone z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

 

Sprawa Kilias przeciwko Polsce (nr skargi 28745/21) dotyczyła skuteczności prowadzenia postępowania karnego w sprawie pobicia skarżącej, którego rzekomo dokonał jej brat, w wyniku którego doznała ona licznych obrażeń ciała.

W sprawie tej skarżąca podniosła zarzut naruszenia art. 3 Konwencji w związku z prowadzonym postępowaniem karnym w sprawie dotyczącej pobicia, w szczególności w związku z jego długotrwałością (postępowanie toczyło ponad 6 lat i 8 miesięcy) oraz pozbawieniem jej ochrony przed nieludzkim i poniżającym traktowaniem.

W sprawie tej strony zawarły ugodę. Rząd przyznał, że doszło do naruszenia art. 3 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącej zadośćuczynienia w wysokości 5 500 euro.

Trybunał zatwierdził powyższą ugodę uznając, że jej warunki są zgodne z przepisami Konwencji i jej protokołów i przyznał skarżącej kwotę w wysokości 5 500 euro stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione. Skarga została skreślona z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

 

W sprawie Kucewicz przeciwko Polsce (nr skargi 12113/19) skarżący podniósł zarzut naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji z uwagi na niezasadnie długie stosowanie wobec niego tymczasowego aresztowania (tj. przez łączny okres 2 lat, 3 miesięcy i 11 dni).

Rząd złożył deklarację jednostronną, w której przyznał, że doszło do naruszenia art. 5 ust. 3 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącemu kwoty w wysokości 3 000 euro tytułem zadośćuczynienia.

Trybunał wskazał, że istnieje jasne i obszerne orzecznictwo dotyczące skarg związanych ze stosowaniem nadmiernej długości tymczasowego aresztowania  (zob. wyrok z dnia 3 lutego 2009 r. w sprawie Kauczor przeciwko Polsce, nr skargi 45219/06).

W świetle powyższych rozważań Trybunał uznał, że warunki deklaracji są zgodne z przepisami Konwencji i jej Protokołów i nakazał wypłacenie skarżącemu kwoty w wysokości 3 000 euro tytułem zadośćuczynienia stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skargi nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skargi z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. 

 

Mając na uwadze podobny przedmiot skarg, Trybunał rozpoznał sprawę Radomski przeciwko Polsce (nr skargi 32479/19) łącznie z czterema innymi skargami: Różycki przeciwko Polsce (nr skargi 33551/19), Brodowski przeciwko Polsce (nr skargi 40710/19), Larek przeciwko Polsce (nr skargi 43163/19) oraz Wierzbicki przeciwko Polsce (nr skargi 55108/19).

We wszystkich sprawach skarżący podnieśli zarzut naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji z uwagi na przewlekłość postępowań karnych oraz art. 13 Konwencji z uwagi na brak skutecznego środka odwoławczego w prawie krajowym.

W sprawach tych Rząd złożył deklarację jednostronną, w której przyznał, że doszło do naruszenia art. 6 ust. 1 oraz art. 13 Konwencji oraz zobowiązał się do wypłacenia skarżącym kwot w wysokości od 1 180 euro do 6 880 euro tytułem zadośćuczynienia.

Trybunał uznał, że warunki deklaracji są zgodne z przepisami Konwencji i jej Protokołów i nakazał wypłacenie skarżącym kwot w wysokości od 1 180 euro do 6 880 euro tytułem zadośćuczynienia stwierdzając jednocześnie, że dalsze rozpatrywanie skarg nie jest uzasadnione i skorzystał z prawa do wykreślenia skarg z listy spraw zgodnie z art. 37 ust. 1 lit. c Konwencji. 

 

Decyzje są dostępne w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int)