W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Najnowszy wyrok Europejskiego Trybunału Praw Człowieka

01.12.2022

W dniu 1 grudnia 2022 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) wydał wyrok w sprawie M.H. przeciwko Polsce (skarga nr 73247/14). Skarżąca zarzuciła naruszenia art. 6 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja) z uwagi na przewlekłość postępowania, w którym po raz pierwszy rozstrzygnięto o jej prawach do opieki nad dzieckiem oraz o miejscu pobytu jej córki. Zarzuciła również naruszenie art. 8 Konwencji (prawo do życia rodzinnego) ze względu na wynik tego postępowania.

Trybunał zauważył, że w przedmiotowej sprawie zadanie sądu polegające na rozstrzygnięciu sporu dotyczącego opieki było szczególnie utrudnione z powodu konfliktu między rodzicami i wymagało reagowania na zmieniającą się sytuację rodzinną. W ocenie Trybunału z wyjątkiem okresu między 26 lipca 2011 r. a 28 lutego 2012 r. postępowanie przed sądami krajowymi nie charakteryzowało się długimi okresami bezczynności. Opóźnienie między 26 lipca 2011 r. a 28 lutego 2012 r. pozbawiło skarżącą możliwości uzyskania dodatkowego kontaktu z jej dzieckiem we wrześniu, listopadzie i grudniu 2011 r., co musiało wywołać u skarżącej frustrację i niepokój. Matka i córka nie mogły skorzystać z dodatkowego kontaktu ze sobą, co mogło mieć znaczenie ze względu na młody wiek dziecka (pięć lat). Opóźnienie samo w sobie nie wpłynęło jednak na wynik postępowania. W tym względzie Trybunał zauważył, że wydając postanowienie o opiece nad dzieckiem na korzyść ojca, sądy krajowe nie przekroczyły swojego szerokiego marginesu oceny.

Trybunał uznał, że stwierdzenie, iż kwestionowane postępowanie charakteryzowało się nieuzasadnioną bezczynnością w okresie od 26 lipca 2011 r. do 28 lutego 2012 r., jest wystarczające, aby uznać, że doszło do naruszenia art. 8 Konwencji. W związku z powyższym Trybunał zasądził na rzecz skarżącej zadośćuczynienie w wysokości 2500 euro oraz 2060 euro z tytułu zwrotu kosztów i wydatków.

Wyrok nie jest ostateczny; stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust. 2 Konwencji.

Wyrok jest dostępny w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int), został również przetłumaczony na język polski i zamieszczony w bazie orzeczeń ETPC na stronie Ministerstwa Sprawiedliwości.

{"register":{"columns":[]}}