Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: „Trybunał” lub „ETPC”) wydał w dniu 13 listopada 2025 r. wyrok w sprawie A.G.-Ś. przeciwko Polsce, skarga nr 10685/18. Skarga dotyczyła zarzutu naruszenia art. 8 i art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: „Konwencja”) z uwagi na pozyskanie poufnej dokumentacji medycznej skarżącej przez prokuraturę na etapie postępowania przygotowawczego w związku ze śledztwem prowadzonym w sprawie jej męża, w której była przesłuchiwana w charakterze świadka. Akta śledztwa (dotyczącego prawie trzydziestu podejrzanych), w tym dokumentacja medyczna skarżącej, zostały udostępnione stronom postępowania oraz w innych postępowaniach sądowych. Skarżąca zarzucała naruszenie jej prawa do życia prywatnego z uwagi na fakt, że nie została poinformowana o decyzji nakazującej ujawnienie jej dokumentacji medycznej. Skarżąca zarzucała również brak możliwości wniesienia odwołania od ww. decyzji w odpowiednim czasie, ponieważ dowiedziała się o niej dopiero kilka lat później.

Po pierwsze Trybunał zauważył, że NFZ przekazało prokuraturze informacje znacznie wykraczające poza zakres wniosku. W związku z tym, nawet gdyby zadeklarowany cel władz został uznany za uzasadniony, zakres ujawnionych informacji nie był proporcjonalny do tego celu, ponieważ wystarczyłoby uzyskać nazwiska lekarzy, z których usług medycznych korzystano, oraz co najwyżej daty świadczenia tych usług. W związku z tym informacje wykraczające poza zakres wniosku powinny były zostać natychmiast usunięte z akt sprawy. Zachowując te nieistotne informacje w aktach sprawy, władze krajowe działały w sposób nieproporcjonalny do deklarowanego celu.

Po drugie (ponownie zakładając, że deklarowany cel był uzasadniony), Trybunał nie widział, w jaki sposób dokumentacja medyczna skarżącej mogła mieć jakiekolwiek znaczenie dla dochodzenia po zweryfikowaniu podejrzeń dotyczących powiązań między skarżącym a biegłymi lekarzami. W związku z tym przedmiotowe informacje powinny były zostać usunięte z akt sprawy lub przynajmniej dostęp do nich powinien był zostać ograniczony. W związku z tym ETPC zwrócił uwagę na fakt, że przez ponad sześć lat organy krajowe nie podjęły żadnych działań mających na celu ograniczenie zakresu ingerencji. Rząd zasadniczo potwierdził, że wszystkie informacje medyczne skarżącej przekazane przez NFZ były dostępne dla stron postępowania oraz innych, nieokreślonych postępowań, aż do momentu umieszczenia ich w zapieczętowanej kopercie w 2015 r. Stwierdzenie to dodatkowo potwierdza nieproporcjonalny charakter ingerencji.

W związku z tym, nawet zakładając, że istniał uzasadniony interes w nakazaniu NFZ przekazania informacji medycznych skarżącej, Trybunał stwierdził, że:

(i)        zakres ujawnionych informacji,

(ii)       przedłużone przechowywanie tych informacji ponad to, co było konieczne do zweryfikowania podejrzewanych powiązań między skarżącą a ekspertami medycznymi oraz

(iii)      późniejsze ujawnienie tych informacji innym osobom, które miały dostęp do akt sprawy,

były nieproporcjonalne do celu, jaki realizowała prokuratura.

W związku z powyższym Trybunał stwierdził, że ingerencja w postaci ujawnienia prokuraturze danych medycznych skarżącej była nieadekwatna względem jej prawa do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego. W tym stanie rzeczy, Trybunał uznał, że doszło do naruszenia art. 8 Konwencji i przyznał skarżącej kwotę 7 000 EUR z tytułu szkody niematerialnej, powiększoną o ewentualny podatek. Wyrok jest ostateczny.