Wygląd:

Puszyste ciasto babkowe posypane cukrem pudrem. Na przekroju widoczna porowata struktura ciasta.

Kształt:

Okrągła, z charakterystycznymi pionowymi rowkami po bokach oraz z tzw. kominem w środku.

Rozmiar:

W zależności od użytej formy.

Barwa:

Zewnętrzna jasnobrązowa, na przekroju żółto-brązowa.

Konsystencja:

Struktura stała, w dotyku delikatnie wilgotne, miękkie ciasto.

Smak:

Smak słodki. Zapach upieczonego ciasta babkowego o aromacie waniliowym lub cytrynowym.

Tradycja:

Po wojnie na Ziemię Lubuską w okolice wsi Mycielin oraz Długie przybyli przesiedleńcy z ziem wschodnich, głównie z Polesia. Nowi mieszkańcy przywieźli ze sobą część swojej kultury, a wraz z nią różnorodne przepisy kulinarne, głównie na wypieki prostych i szybkich ciast. Przepisy te były zaczerpnięte z kursu gotowania z lat 50-60, w którym uczestniczyły poleskie kobiety. Gospodynie uczestniczące w tym kursie, nabyte umiejętności przekazywały swoim córkom oraz wnuczkom. Wśród przepisów z kursu można odnaleźć m.in. przepis na babkę ucieraną. Nazwa „babka ucierana” pochodziła od jej „ucierania”, czyli mieszania ze sobą składników. Masło, cukier i żółtka ucierano w makutrze „pałką”. Białka ubijano na sztywną pianę – trzepaczką. Utartą masę łączono z mąką, proszkiem do pieczenia i pianą z białek – na jednolitą masę. Masę przekładano do formy glinianej z tzw. kominem (środkiem). Do ½ porcji ciasta dodawano kakao i dokładnie mieszano. Masę przekładano do formy – najpierw ciasto białe, a potem kakaowe. Po upieczeniu i przekrojeniu babki jej wygląd był niezwykle efektowny. Babki ucierane były przygotowywane głównie dla rodziny z okazji Świąt Wielkanocnych oraz z okazji najsłynniejszego święta w okolicy – odpustu w kościele Św. Anny we wsi Długie. Tradycją, jaką znają wszyscy mieszkańcy, jest umieszczenie babki w koszyku ze święconką wśród innych pokarmów, co symbolizowało dostatek rodzinie.