Wygląd:

Zupa z kawałkami jajka, wędliny, gomółek, startego chrzanu i chleba pokrojonego w kostkę.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Jasnokremowa.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Kwaśny, zapach szynki wędzonej i zakwasu żytniego.

Tradycja:

Gmina Sieniawa położona jest w północno-wschodniej części województwa podkarpackiego. Ludność zamieszkująca te tereny zajmowała się głównie rolnictwem. W gospodarstwach przygotowywano żywność wytwarzaną z produktów pozyskiwanych z własnego gospodarstwa. W Sieniawie i okolicach znany jest barszcz biały wielkanocny. Barszcz ten podawany był zawsze na śniadanie wielkanocne. „Na Wielkanoc gotuje się barszcz czysty. Zawsze musi być na zakwasie, który robi się z mąki żytniej, skórki chleba żytniego, soli i czosnku. Składniki zalewa się letnią wodą i stawia na kilka dni w ciepłym miejscu. Barszcz właściwy gotuje się w ten sposób, że do wody (ilość uzależniona od liczby jedzących) wrzuca się warzywa i kawałki różnych wędzonek. Gotuje się przynajmniej 1 godzinę, potem dodaje zakwasu do smaku i zupa gotowa. Zalewa się nią pokrojoną w kostkę święconkę, a po wierzchu posypuje świeżo startym chrzanem. Dodając do smaku sól i pieprz” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami miejscowości Ubieszyn). Tradycja nakazywała, aby z talerza zjeść cały barszcz, ponieważ wszystko co było nakrojone w talerzu było święcone dzień wcześniej, w Wielką Sobotę. Tak kultywowano szacunek do tradycji i religii. „Obiad wielkanocny bywa zazwyczaj przygotowany w sobotę. Stąd w tym dniu (w niedzielę Wielkanocną) tylko się go podgrzewa. Często nie ma obiadu w ścisłym znaczeniu. Zastępuje go barszcz, który spożywa się z chlebem. Do owego barszczu wielkanocnego krają gospodynie „wszystko święcone” (chrzan, sól, kiełbasa, jajka, dawniej także suszony ser)” (W. Gaj-Piotrowski, „Kultura społeczna ludu z okolic Rozwadowa”). Obecnie barszcz biały wielkanocny na Podkarpaciu przygotowywany jest i podawany jako potrawa codzienna oraz świąteczna na Wielkanoc.