Wygląd:

Zupa z widocznymi oczkami tłuszczu, podawana w filiżankach lub naczyniach typu bulionówki, z uszkami, pasztecikami lub krokietami.

Barwa:

Od czerwonej do ciemnobordowej.

Konsystencja:

Zupa klarowna, czysta, nie zabielana.

Smak:

Smak słodkawo-kwaskowaty, zapach buraków i grzybów.

Tradycja:

Barszcz to tradycyjna polska zupa, spożywana bardzo chętnie, ponieważ zaostrzała apetyt i uśmierzała pragnienie. Ponadto kwas burakowy stosowany był jako lek przeciwko gorączce. „(…) Od najdawniejszych czasów dobry barszczyk był ulubioną polewką w Polsce. Barszcz, tradycyjna staropolska potrawa, którą jadano chętnie, ponieważ zaostrzała apetyt i uśmierzała pragnienie po przepiciu. Kwasem burakowym uśmierzano gorączkę. Podawano barszcz na najwykwintniejszych stołach i na królewskich ucztach” (Maria Dieslowa, „Jak gotować. Praktyczny podręcznik kucharstwa”, Poznań 1930). Barszcz podawano z różnymi dodatkami: wędliną, grzybami, śmietaną, jajkami, kiełbasą, ziemniakami, grochem czy też fasolą. Przy okazji świąt znakomitym dodatkiem były pieczone pierożki lub paszteciki. Maryja Leżajska w książce „Praktyczna kucharka” (Poznań 1897) podaje następujący przepis na barszcz: „Ugotować smak z włoszczyzny, parę cebul, drobno krajanych buraków, osobno parę suszonych grzybów, dobrać kwasem burakowym. Chcąc nadać lepszy kolor barszczowi, trzeba utrzeć burak, włożyć w sito i lać przez nie barszcz w wazę. Osobno uszatkowany ugotowany burak wrzucić do wazy. A chcąc mieć barszcz do suchego postu, gotuje się jak wyżej podano, lecz zamiast śmietany zasypać go drobną kaszką i zrobić uszka z grzybów”. Czysty barszcz, przyprawiony wywarem z suszonych grzybów, zwykle borowików i podawany z uszkami nadzianymi farszem z grzybów jest postną potrawą, podawaną tradycyjnie na wieczerzę wigilijną.