Wygląd:

Placek z tartych ziemniaków z dodatkiem boczku i kiełbasy.

Kształt:

Prostokątny.

Rozmiar:

W zależności od formy, w której był pieczony.

Barwa:

Zewnętrzna rumiana, jasnobrązowa, na przekroju szara. Na przekroju widoczne kawałki boczku i kiełbasy.

Konsystencja:

Zwarta, lepka, dająca się kroić.  

Smak:

Smak i zapach pieczonych ziemniaków złamany smakiem wędzonego boczku i kiełbasy.

Tradycja:

Na terenach wschodniego Mazowsza i południowego Podlasia powszechnie uprawiano ziemniaki, stąd też w codziennym jadłospisie mieszkańców tych terenów nie mogło zabraknąć dań przyrządzanych na ich bazie. Jednym z nich był blaszak – ziemniaczany placek, zwany też w zależności od miejsca przyrządzania dziadem, babą ziemniaczaną, blacharzem lub kartoflarzem. Jego głównym składnikiem są tarte ziemniaki – najlepiej wysokoskrobiowe z dodatkiem podsmażonej cebuli, kiełbasy, boczku, jaj i mąki. Całość przyprawiona do smaku solą, pieprzem i majerankiem. Dokładnie wymieszana masa jest pieczona w blasze wyłożonej papierem do pieczenia. Wierzch ziemniaczanej masy posypuje się drobno pokrojoną słoniną, lub plasterkami boczku i piecze około 1,5 godziny. Blaszak był daniem codziennym, przygotowywanym na obiad lub kolację. Najchętniej spożywano go lekko podsmażony popijając mlekiem. Obecnie reprezentowany jest na imprezach regionalnych typu festyny, święta ludowe, dożynki a także imprezy wojewódzkie i gminne jako danie reprezentujące województwo mazowieckie. W 2017 roku blaszak zdobył wyróżnienie w konkursie „Najlepszy Produkt Tradycyjny Wschodniego Mazowsza”.