Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                     

Danie z tartych ziemniaków, na zewnątrz przypieczona skórka, na przekroju widoczne kawałki boczku i kiełbasy.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Prostokątny.

Wielkość

Waga ok. 3 kg.

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Zewnętrzna złocisto rumiana, na przekroju widoczne brązowe kawałki boczku i kiełbasy.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Stała, miękka.  

Smak i zapach

Pikantny z posmakiem wędzonki i cebuli, aromatyczny, charakterystyczny dla pieczonego ziemniaka i pieczonego mięsa.

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Na północnym Mazowszu powszechnie hodowano trzodę chlewną, drób oraz uprawiano ziemniaki. Ziemniaki głównie wykorzystywane były jaka pasza dla zwierząt, ale również jako jeden z podstawowych produktów żywnościowych. Często stanowiły podstawowe danie lub  dodatek do innych potraw. Najczęściej podawane były jako potrawa gotowana, okraszona skwarkami lub posypywana koperkiem. Z czasem zaczęto poszukiwać innych sposobów do wykorzystywania ziemniaków w kuchni. Pieczono z nich placki ziemniaczane, robiono przecieraki, kluski śląskie, kartoflarze oraz bugaje. Bugaje przygotowywano z tartych ziemniaków, do których dodawano jajka, mąkę, sól i pieprz. Z uwagi na mały nakład pracy przy przygotowywaniu bugaja potrawa ta stała się popularna wśród mieszkańców Mazowsza. Szlachta przygotowywała bugaja na bogato. Do ziemniaków dodawano żeberka i inne mięso, cebulę. Natomiast biedniejsi ludzie piekli bugaja tylko z ziemniaków i słoniny. Obecnie bugaj gruduski na terenie Mazowsza przygotowywany jest w wersji na bogato, tak jak kiedyś w szlacheckich domach.