Wygląd:

Bochenki z dużymi pęknięciami w skórce, miąższ dość zbity, z niedużą ilością dziur, powstałych z pęcherzyków powietrza, tworzących się w procesie pieczenia

Kształt:

Okrągły bądź lekko podłużny, w przekroju – owalny

Rozmiar:

30-40 cm x 25-30 cm;

Barwa:

Zewnętrzna: od złotej do ciemnobrązowej;

Konsystencja:

Skóra dosyć twarda, miąższ lekko lepki

Smak:

Lekko kwaśny

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Chleb słowiński pieczony był przez autochtoniczną ludność pochodzenia kaszubskiego, zwaną Słowińcami, zamieszkującą od XIX wieku tereny wiejskie, położone wokół jeziora Gardno i Łebsko. Najstarsze wzmianki na temat wypiekanego tu chleba pochodzą od pastora Hakena z końca XVIII wieku. Wspomina o tym chlebie również niemiecki etnograf, Franz Tetzner, w opracowaniu monograficznym z końca XIX wieku Slowinzen und Lebakaszuben. Na zapis Tetznera powołuje się Bożena Stelmachowska w monografii z 1963 r. Słowińcy i ich kultura. Niestety, żaden z tych i innych badaczy nie zapisał dokładniej receptury wypieku chleba słowińskiego. Z wymienionych źródeł wiadomo, z jakiej mąki robiono chleb i że dodawano do niego ziemniaki, nie podają one jednak dokładnej metody produkcji.