Wygląd:

Roślina pnąca z rodziny konopiowatych. Pędy wijące się od 4 m do 6 m wysokości, liście 3-5 klapowe, u nasady sercowate, brzegiem ząbkowane.

Kształt:

Łodyga: Płożąca się lub pnąca, czterokanciasta, z haczykowato wygiętymi do tyłu włoskami na krawędziach. Zawsze wije się w prawo – zgodnie z ruchem wskazówek zegara. Dorastająca w stanie dzikim do 8 m. Liście: Naprzeciwległe, długoogonkowe, o 3 do 5 klapach na pędach głównych i bocznych. Tam, gdzie ukazują się kwiaty, liście są dużo mniejsze, najczęściej bezklapowe. Nasada sercowata, brzegi gruboząbkowane. Kwiaty: Kwiaty żeńskie nie posiadają okwiatu, tworzą kotkowate kwiatostany przypominające szyszki roślin iglastych z przysadkami opatrzonymi żółtymi gruczołami i tak są potocznie nazywane, bladozielone. Męskie zebrane w szczytowe kwiatostany wyrastające wiechowatymi grupami z kątów liści. Kwiaty męskie z pięciodzielnym okwiatem i pięcioma pręcikami, drobne, żółtozielone, 5-krotne, zebrane w wiechy. Owoc: owocostany przypominające szyszki roślin iglastych, łuskowate. Kłącze: Silnie wykształcone, zwane karpą. Korzenie: System korzeniowy jest silnie rozbudowany, sięga bardzo głęboko.

Rozmiar:

Pędy sięgają od 4 m do 6 m, czasem nawet 8 m. Szyszka długości do 4 cm.

Barwa:

Pędy jasnozielone, a potem żółknące i brunatniejące szyszeczki. Szyszki chmielu są koloru zielonego.

Konsystencja:

Łodyga szorstka, z haczykowatymi włosami czepnymi. Powierzchnia górna liści szorstka. Na powierzchni każdej szyszki występują włoski gruczołowe wypełnione żółtą lub czerwono-żółtą substancją. W trakcie suszenia szyszek substancja ta okrusza się i przybiera postać lepkiego proszku. Po wysuszeniu szyszki kruche delikatne.

Smak:

Zarówno szyszki chmielu, jak i gruczoły mają aromatyczny zapach i specyficzny gorzki smak. Chmiel charakteryzuje się intensywnym, słodkim zapachem. Najbardziej wyczuwalny jest w trakcie suszenia.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Właściwości smakowe chmielu znane były już w starożytności. Historyk i pisarz rzymski Pliniusz Starszy żyjący w latach 23-79 n.e., zajmujący się botaniką, rolnictwem, ogrodnictwem, zachwalał Rzymianom spożywanie wiosną młodych pędów chmielu jako jarzynę. W Polsce dokładnie nie wiadomo, kiedy pojawiły się pierwsze uprawy chmielu. Jednakże już w XIII w., jak podają starsze źródła, w gospodarstwach chłopskich szyszki tej rośliny oddawano jako daninę w ramach czynszu naturalnego lub dziesięciny kościelnej. Najstarsze informacje o chmielu znajdują się również w znanych obrzędowych pieśniach weselnych, śpiewanych przy oczepinach panny młodej, np. „Oj, chmielu, chmielu”.