Wygląd:

Puszyste ciasto drożdżowe, na nim warstwa sezonowych owoców lub powidła śliwkowe z węgierek, całość posypana kruszonką. Na przekroju porowata struktura ciasta.

Kształt:

W zależności od formy, głównie prostokątny, na przekroju także prostokątny.

Rozmiar:

Najczęściej 30x36 cm, wysokość 3 – 5 cm.

Barwa:

Zewnętrzna złocista, na przekroju uzależniona od użytych owoców lub powideł.

Konsystencja:

Puszyste i miękkie ciasto drożdżowe z kruszonką.

Smak:

Smak słodki. Zapach ciasta drożdżowego i owoców.

Tradycja:

W 1945 roku, na tereny poniemieckie na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej przybyła ludność napływowa, głównie ze wschodu. Nowi mieszkańcy gminy Niegosławice przygotowywali proste i tanie dania oraz wypieki. Z pieczonych ciast najbardziej popularne było ciasto drożdżowe zwane też drożdżowcem. Pieczono je dosyć często, ze względu na fakt, że było ono łatwe w przyrządzeniu, a także syte, można było się nim najeść – w szczególności popijając świeżym mlekiem. Surowcami podstawowymi do wyrobu tego ciasta była mąka pszenna, drożdże, jaja, mleko, masło, cukier i owocowe sezonowe takie jak: jabłka, czereśnie, śliwki lub powidła śliwkowe. Po przygotowaniu rozczynu z mleka, drożdży i cukru, wyrabiano ciasto, a następnie zostawiano do wyrośnięcia. Po wyrośnięciu ciasta wykładano na wierzch owoce lub powidła. Całość posypywano kruszonką. Tak upieczone ciasto drożdżowe z kruszonką, owocami sezonowymi lub powidłami śliwkowymi z węgierek były uświetnieniem uroczystości, różnych świąt, odpustów w kościołach, a także było wypiekane w niedziele dla rodziny. Gospodynie na terenach gminy w dalszym ciągu przygotowują drożdżowca według tradycyjnej receptury, a swój niepowtarzalny smak zawdzięcza on produktom wysokiej jakości pochodzącym z własnych gospodarstw.