Wygląd:

Płyn

Kształt:

Płynny

Barwa:

Odcień żółtości, wpadający w oliwkowo-zielony

Konsystencja:

Płynna, lepka

Smak:

Korzenny, cierpki

Dodatkowe Informacje:

Zawartość alkoholu 35%-45%

Tradycja:

Nalewki przyrządza się dość łatwo – z owoców, korzeni i ziół. Zanim rozpowszechnił się w Europie cukier, dosładzano je różnymi syropami. Od wieków sposoby wytwarzania nalewek niewiele się zmieniły, a przepisy przekazywano sobie z pokolenia na pokolenie. W zależności od regionu i tradycji pojawiały się różne warianty tej samej receptury. Nie bez znaczenia są indywidualne gusta, które wpływają na ostateczny smak domowych nalewek. Kolory, aromaty i smaki, a także moc nalewek powodowały, iż były one obowiązkowym trunkiem na staropolskich biesiadach. Nalewki pito jednak nie tylko dla przyjemności, ale i dla zdrowia. Owoce i zioła zawarte w nalewkach wzmacniały organizm i dodawały witalności. Okazało się, że alkohol w połączeniu z ziołami ma lecznicze właściwości. Używano go do dezynfekcji i uśmierzania bólu. Wszelkie rosolisy oraz krupniki wytwarzane przez panie domu zyskały popularność w całej Europie, a każdy kraj wykazywał upodobanie do jakiegoś smaku. Starannie i dokładnie warzono składniki, dodając olejki eteryczne dla poprawy zapachu. Częste próbowanie stało się skłonnością do smakowania większej ilości trunku niż to było konieczne. Mawiano, że do nalewek trzeba mieć serce. Wybierano piękne karafki, aby nalewki dojrzewały w ładnym otoczeniu. Smakowano je w obecności przyjaciół, ciesząc się z uzyskanego aromatu. Smakowanie nalewek nie miało nic wspólnego z pijaństwem. Przepisy pochodzą z literatury, od rodziny, znajomych, czasem z własnej inwencji twórczej. Najważniejsze są jednak proporcje, których zachowanie warunkuje sukces. Przepis na dzięgielówkę pochodzi z książki W kuchni i przy stole – Ksiónżka o jeściu na Kociewiu pod redakcją Roman Landowski. Dzięki dodatkowi różnych przypraw i owoców nalewka uzyskuje unikatowy smak i zapach.