Wygląd:

Napój powstały przez zalanie suszonych części kwiatów, owoców oraz liści czarnego bzu.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Jasno-słomkowa lub fioletowo-brunatna.

Konsystencja:

Płynna.

Smak:

Intensywny, słodki, lekko korzenny.

Tradycja:

Gmina Puszcza Mariańska położona jest w południowo-zachodniej części Mazowsza i należy do najpiękniejszych miejsc na Mazowszu.

Większość terenów leśnych gminy znajduje się w Bolimowskim Parku Krajobrazowym. Obszar ten charakteryzuje się dużą różnorodnością porastającej tam flory. Jedną z wielu spotykanych tam roślin jest czarny bez. Występuje on prawie w całej Europie, ale najlepiej rośnie na żyznych terenach Mazowsza.

W początkach XX w. zakładano nawet jego plantacje, z uwagi na opłacalność jego uprawy. Wykorzystywano głównie jego owoce, ale również liście i kwiaty. Czarny bez kwitnie głównie w czerwcu, jego kwiaty są jasnożółte i silnie pachną.

Z uwagi na ich szerokie właściwości lecznicze, zrywano całe baldachy kwiatów i suszono w cieniu lub na poddaszach. Gdy zupełnie wyschły, kruszono je i pakowano do worków, które częściowo sprzedawano do aptek. Oprócz kwiatów suszono również owoce i liście czarnego bzu. Zbierano je późną jesienią, a w zimie w połączeniu z suszonymi kwiatami robiono z nich napary i herbatki.

W wielu gospodarstwach były specjalne suszarnie przeznaczone do suszenia ziół, znajdujące się najczęściej na strychach domów, w których oprócz ziół suszono również kwiaty i liście czarnego bzu. Owoce bzu niekiedy suszono w tzw. „dachówkach”, czyli lekko przestudzonych piekarnikach lub w piecach do pieczenia chleba.

Herbatki z kwiatów, owoców i liści czarnego bzu stosowano zwyczajowo na wiele dolegliwości, m.in. w razie przeziębienia, kaszlu lub bólu gardła, a także jako środek przeciwbólowy i wzmacniający organizm.