Wygląd:

Kiełbasa wieprzowa w naturalnym jelicie, z zewnątrz pomarszczona, na przekroju widoczne kawałki mięsa i tłuszczu.

Kształt:

Pęta o różnej długości, na przekroju okrągłe.

Rozmiar:

Pęta o długości ok. 25-30 cm, i przekroju ok. 28-30 cm.

Barwa:

Od jasnobrązowej do ciemnobrązowej, na przekroju różowa z widocznym szarym „oczkiem”, barwa tłuszczu biała.

Konsystencja:

Ścisła, zwięzła, jednolita wynikająca z długiego procesu mieszania farszu.

Smak:

Charakterystyczny dla kiełbasy wędzonej dymem bukowym, z wyczuwalnym aromatem czosnku i pieprzu.

Tradycja:

Jodłowa leży na Pogórzu Karpackim, w województwie podkarpackim. Wieś ta zawsze miała charakter rolniczy, a małe gospodarstwa rolne posiadały doskonałe warunki do chowu trzody chlewnej. W Jodłowej tradycje masarskie wywodzą się z XIX w. Wtedy powstawała pierwsza na tym terenie ubojnia i masarnia. Wyroby tej masarni, w tym kiełbasa swojska jodłowska, znane były nie tylko w Jodłowej i okolicach, ale były również wysyłane do Gdyni, Katowic i Poznania. Mięso na kiełbasę swojską jodłowską pozyskiwane było z tuczników karmionych tylko naturalnymi paszami. Poszczególne elementy tuszy, po odpowiednim wyselekcjonowaniu i schłodzeniu nadawały się do wyrobu kiełbasy. Przepuszczony przez sita farsz przyprawiano zmiażdżonym czosnkiem, solą i pieprzem, ewentualnie cukrem. Dobrze wymieszanym farszem napełniano jelita, które wieszano na kołkach i wędzono w przydomowych wędzarniach. Wędzono dymem pochodzącym wyłącznie z twardego drewna z drzew liściastych, najczęściej bukowego. Po około 4 godzinach wędzenia, kiełbasa jodłowska była już gotowa do jedzenia, jeszcze ciepła – smakowała najlepiej. W okresie Świąt Wielkanocnych kiełbasę swojską jodłowską wykorzystywano jako wędzonkę do koszyczków ze święconką. Spożywano ją także na uroczystościach weselnych i rodzinnych, gdzie była eksponowana w towarzystwie innych wędlin na tzw. „stołach wiejskich”. Tradycja wytwarzania i spożywania tej kiełbasy jest nadal żywa, nie tylko we wsi Jodłowa, ale i na całym Podkarpaciu.