Wygląd:

Dorodne owoce jarzębiny (6-8 mm) w syropie miodowym

Kształt:

Owalny, okrągły na przekroju

Rozmiar:

Barwa:

Czerwono-rudawa ze złotym, szklistym połyskiem

Konsystencja:

Gęsta, luźne (dobrze zachowane) owoce w gęstym syropie miodowym

Smak:

Specyficzny, pikantny, słodko-gorzkawy

Dodatkowe Informacje:

Produkt nie zawiera konserwantów ani sztucznych barwników

Tradycja:

Konfitury są to powszechnie stosowane przetwory słodzone o dużej wartości odżywczej. Otrzymuje się je przez gotowanie (smażenie) w gęstym syropie cukrowym lub miodzie zazwyczaj całych owoców. Są to przetwory mocno słodzone, które zawierają 60-70% cukru nadającego im trwałość i długi okres przydatności do spożycia. Jakość konfitur zależy w dużej mierze od jakości owoców, które powinny być świeże, dojrzałe, jędrne, dobrze wybarwione, kształtne i nieuszkodzone. Owoce o twardych skórkach przed smażeniem należy koniecznie sparzyć wrzącą wodą lub nakłuć drewnianą szpilką. Czynności te powodują niepękanie owoców podczas gotowania oraz szybsze nasycanie cukrem. Do gotowania konfitur używa się od dawna płytkich garnków z szerokim, grubym dnem. Gotowanie konfitur ma na celu przesycenie owoców cukrem (miodem) w taki sposób, aby owoce nie skurczyły i pomarszczyły się, zachowując możliwie swój pierwotny – naturalny wygląd. Dlatego też proces gotowania (nasycania cukrem) powinien odbywać się powoli zwłaszcza w początkowej fazie. Stąd najlepszym piecem do sporządzania wyśmienitych konfitur są piece opalane drewnem. Konfitury z jarzębiny są pysznym i wyrafinowanym dodatkiem do różnych dań mięsnych, będąc alternatywą dla brusznic. Ich niepowtarzalny, pikantny, słodkawo-gorzkawy smak oraz charakterystyczna barwa silnie pobudzają zmysły konsumentów. Stosowanie różnych dodatków do potraw trafiło do Polski w XVIII wieku z Francji i przyjęło się na dworach magnackich i szlacheckich, stając się ważnym elementem sztuki kulinarnej. Dla potrawy ważny jest bowiem sposób jej podania, tak aby oddziaływała na wszystkie zmysły w myśl zasady „widzieć – czuć – smakować”. Upowszechnienie się konfitur (w tym z jarzębiny) nastąpiło dopiero wraz z większą dostępnością do cukru buraczanego produkowanego metodami przemysłowymi, ze względu na jego cenę. W regionie świętokrzyskim, jarzębinie przypisywano również właściwości magiczne i lecznicze. Stare przepisy mówią o podawaniu konfitur z jarzębiny osobom chorym, cierpiącym na uporczywy kaszel. Mimo wprowadzenia ulepszeń i nowych technik do dzisiejszego dnia przetrwały przepisy na przetwory z jarzębiny według niezmienionych zasad ich wytwarzania. Sposób produkcji według powyższej receptury znany jest i przekazywany od wielu dziesięcioleci. Gwarantuje on niepowtarzalny, smaczny i niezwykle efektowny produkt. W niniejszej literaturze można znaleźć odniesienie do tego przepisu: - Florentyna Niewiarowska, Doświadczone sekreta smażenia konfitur i soków…, Lwów 1879; - Maria Hartmanowa, Konfitury i napoje chłodzące…, Warszawa 1929; - Praktyczny kucharz warszawski…, Warszawa 1930; - Maria Śleżańska, Kucharz Polski…, Poznań 1932; - Tadeusz Cymer, Przetwory domowe, Warszawa 1970; - Andrzej Mering, Domowe przetwory z owoców i warzyw, Warszawa 1975; - Irena Gumowska, Owoce dziko rosnące, Warszawa 1984; - Zygmunt Nowak, Leśne witaminy…, Warszawa 1997.