Wygląd:

Duży, dobrze wyrośnięty bochen pszennego chleba, w przekroju przypominający ciasto drożdżowe.

Kształt:

Zawsze pieczony na okrągłej blasze.

Rozmiar:

Około 40 cm średnicy, wysokość do 20 cm.

Barwa:

Zewnętrzna od jasnej do średniobrązowej, na przekroju jasnoźółta.

Konsystencja:

Miękki i puszysty.

Smak:

Delikatnie słodki, zapach ciasta drożdżowego.

Tradycja:

Tożsamość lokalną mieszkańców Grodziska Dolnego kształtowała sfera obrzędowości, która wykazywała różnice w stosunku do obyczajów wsi sąsiednich. Szczególne znaczenie przypadało obrzędom związanym z wypiekiem podczas różnych świąt. I tak z uroczystościami weselnymi powiązany był chleb weselny zwany na terenie Podkarpacia korowalem. „Korowalem ciasto, Toczyło się przez miasto, Przez miasto i przez rynek, Do Marysi po wianek (…)” (Fragment piosenki ludowej śpiewany przez tzw. drużynę weselną). Korowal to ciasto podobne do chleba, jednakże w smaku lekko słodkawe. Oprócz mąki, jajek i wody dodawane jest mleko oraz cukier. Ciasto na korowal rozczynia się tak jak chleb. Następnie piecze się w dużej okrągłej blasze. Na wierzchu ciasta zwykle zapiekano warkocz z ciasta, „żeby paradnie kołacz wyglądał” (Wywiad etnograficzny z mieszkańcami Grodzisko Górne). Korowal zdobiony był różnego rodzaju kawałkami ciasta w formach np. ptaszków, kwiatków, listków. Dawniej zazwyczaj na wesele przygotowywało się co najmniej dwa ciasta: jedno – w domu panny młodej, drugie – w domu pana młodego i piekło już na trzy dni przed weselem. Ciasto rozdawane było wszystkim gościom weselnym w odpowiedniej kolejności. Pierwsi otrzymywali je państwo młodzi, następnie rodzice, rodzice chrzestni i pozostali goście. Goście otrzymywali także po kawałeczku korowala do domu, aby poczęstowali nim pozostałych domowników, którzy nie uczestniczyli w weselu. Obecnie korowal pieczony jest podczas różnych świąt i wydarzeń lokalnych.