Wygląd:

Wierzchnią warstwę potrawy stanowią plastry ziemniaka ze skwarkami, a pomiędzy widoczne mięso królika. Na przekroju widoczne od dołu: plasterki słoniny, następnie plastry ziemniaka i na nich uduszone piórka cebuli, mięso. Taki układ warstw powtarza się jeszcze raz.

Kształt:

Potrawa zapiekana w brytfankach, rondlach bądź w naczyniach żaroodpornych. Można ją również sporządzać na ognisku w specjalnych żeliwnych kociołkach.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Widoczna jest tylko górna warstwa potrawy, okrągłe plastry ziemniaka barwy jasnożółtej. Na plastrach miejscami widoczne ciemnobrązowe skwarki ze słoniny. Miejscami pomiędzy plastrami ziemniaka widoczne mięso z królika barwy jasnobrązowej.

Konsystencja:

Ziemniaki upieczone, miękkie. Mięso z królika bardzo delikatne, miękkie. Sos rzadki i tylko w dolnej warstwie.

Smak:

Plastry ziemniaka o delikatnym smaku przypraw i wędzonej słoniny. Mięso bardzo delikatne, chude, soczyste o specyficznym smaku królika (odmienny od innych gatunków mięs). Wyczuwalny aromat ziół, szczególnie tymianku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Hodowla królika na terenie Górnego Śląska była bardzo powszechna jeszcze do lat dziewięćdziesiątych XX w. Jej początki zanotowano w połowie XIX w. wśród ludności małorolnej, która oprócz królików hodowała kozy i niekiedy świnie.