Wygląd:

Płyn klarowny, dopuszczalne jest pojawienie się na dnie osadu, który nie powoduje utraty jakości.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia np. szklane butelki o pojemności od 0,25 ml do 1 l.

Barwa:

Od słomkowo-miodowej do bursztynowej.

Konsystencja:

Płynna, może być gęsta o dużej lepkości.

Smak:

Zapach miodowo-korzenny z wyraźnym aromatem miodu. W zależności od dodatków może przebijać aromat cynamonu, imbiru bądź goździków. Smak bardzo słodki, wyczuwalne przyprawy i miód.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Napój alkoholowy z miodem wywodzi swój rodowód z kuchni staropolskiej, a dokładnie z kuchni dworów i dworków. Ze względu na swoje walory smakowe szybko rozpowszechnił się na całych kresach wschodnich i w innych częściach Polski. „(…) zwłaszcza w Polsce istnieje w tej dziedzinie bardzo stara i bogata tradycja. Staropolskie miody pitne, krupniki, nalewki miodowe sławne były na całą Europę, a nawet stanowiły przedmiot handlu zagranicznego” (T. Majewski, „Miód pszczeli”, Warszawa 1959). O krupniku pisali nie tylko pszczelarze, ale i poeci, a wśród nich ci najsłynniejsi np. Adam Mickiewicz. W ciągu stuleci powstawały różne wersje alkoholowych napitków miodowych w zależności od regionu, w którym były wytwarzane. W staropolskich domostwach gospodarze stawiali sobie za punkt honoru wyrób trunku na miodzie, a jego smak na długo pozostawał w pamięci gości. W regionie lubelskim jest największe zgęszczenie pasiek, dzięki czemu główny składnik, czyli miód jest łatwo dostępny i często wykorzystywany do przygotowania tradycyjnego trunku o nazwie krupnik. Krupnik powinien być przygotowywany ze znacznym wyprzedzeniem, aby miód i spirytus mogły się tzw. „przegryźć”. Ponadto, do krupniku dodawane są przyprawy takie jak cynamon, goździki i wtedy dopiero nabiera on odpowiedniej mocy, jak również swoistego bukietu zapachowego. „(…) Krupnik rozpoczyna swój żywot w chwili, gdy gospodyni przystępuje do łączenia miodu i spirytusu. Następnie trzeba uważnie dodawać różnego rodzaju używki korzenne: goździki, imbir, pieprz, jałowiec, miętę, piołun i szereg innych dodatków (…)” (R. Wróblewski, „Miodosytnictwo. Rozprawa o miodach pitnych i dawnej gościnności”, Łódź).