Wygląd:

Średnio gęsta zupa.

Kształt:

Przyjmuje kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Czerwona, bladoróżowa, bladobrązowa (barwa zależy od dodanych owoców).

Konsystencja:

Średnio gęsty płyn.

Smak:

Zapach i smak owocowy, słodko-kwaśny.

Tradycja:

Zupa owocowa tzw. „pamuła” jest produktem wywodzącym się z kuchni chłopskiej. Spożywano ją na terenie Galicji, w szczególności w Weryni, najstarszej osadzie leśnej w tej części Puszczy Sandomierskiej. Słynna pamuła weryńska, przygotowywana z suszonych owoców tzw. „suszek”, to typowa tradycyjna potrawa lasowiacka. Pamułą nazywano zupę z suszonych owoców, którą gotowano w okolicach Weryni w czasie okupacji i zaraz po wojnie. Nazwa zupy wywodziła się od łacińskiego słowa „famulus” co oznaczało parobka, pomocnika, biedaka. Początkowo robiona była tylko z dzikich gruszek, których przy polnych drogach i miedzach rosło bardzo dużo. Na jesieni, kiedy gruszki opadły, ludzie zbierali je, następnie suszyli, wkładali do lnianych worków i trzymali na zapiecku w suchym miejscu. Z czasem do przyrządzania pamuły zaczęto używać również innych owoców rosnących w przydomowych ogródkach, takich jak suszone śliwki, gruszki i jabłka. Wszystkie owoce myto razem i namaczano w zimnej wodzie, a następnie gotowano w wodzie, w której były wcześniej moczone. Na koniec dodawano mąki pszennej i słodkiej śmietany w celu zagęszczenia zupy. Dosładzano miodem i cukrem. Kwaskowatości zupie dodawała łyżka soku z porzeczki lub wiśni. Pamułę jako zupę można robić też z owoców świeżych lub z przetworów. Podawana była najczęściej do picia, w kubeczkach. Często podawano ją z chlebem z masłem i białym twarożkiem. Pamułę spożywano na co dzień, jak również na Wigilię.