Wygląd:

Spłaszczone kule z ciasta drożdżowego, na przekroju porowata struktura ciasta.

Kształt:

Kulisty, spłaszczony, na przekroju zbliżony do owalnego.

Rozmiar:

Średnica około 8-10 cm.

Barwa:

Zewnętrzna i na przekroju kremowo-biała.

Konsystencja:

Miękkie, sprężyste ciasto drożdżowe, po naciśnięciu wraca do pierwotnej struktury.

Smak:

Smak i zapach ciasta drożdżowego.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Wieś Bubel Granna położona jest na obszarze nadbużańskim w gminie Janów Podlaski. Pożywienie tamtejszych mieszkańców wsi na przełomie XIX i XX w. było mało zróżnicowane, skromne i opierało się głównie na produktach pochodzących z własnego gospodarstwa. Do produktów stanowiących podstawę diety należały produkty zbożowe. Były to m.in. różnego rodzaju kluski przygotowywane z ciasta drożdżowego. Do najbardziej znanych należały parowańce, inaczej wareniki, czyli kluski gotowane na parze. Wyrabiano je z gorszego gatunku mąki, najczęściej bez nadzienia, gdy w domu nie było chleba lub gdy nie było czasu go upiec. Podawano je głównie jako danie obiadowe, a to co pozostało z obiadu, odgrzewano na kolację. Podstawową formą ich podania było serwowanie na ciepło i polanie skwarkami ze stopionej słoniny. Czasami parowańce nadziewano nadzieniem z kapusty kwaszonej i suszonych grzybów, soczewicy, owoców sezonowych, jagód leśnych, a sporadycznie mięsa. W sezonie letnim można było podawać z truskawkami, jagodami, polane śmietaną i posypane cukrem. Obecnie formy parowańców są bardzo zróżnicowane, niektóre gospodynie dodają do nich np. ugotowane i zgniecione ziemniaki, dzięki czemu są bardziej miękkie i dłużej świeże. Jednak najbardziej smakują, głównie dzieciom, podawane z serem, owocami, dżemem, cukrem, polane śmietaną.