Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                                           

Ciasto zarumienione, najczęściej posypane jasną kruszonką. Po przekrojeniu, jasna barwa ciasta z licznymi pęcherzykami powietrza, widoczne rodzynki

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Prostokątny

Wielkość

Wysokość ok. 10 cm, szerokość ok. 10 cm, długość ok. 30 cm

Barwa 

Zewnętrznie barwa od złocistej do jasnobrązowej, na przekroju lekko pomarańczowa w zależności od koloru użytych żółtek

Konsystencja

Ciasto elastyczne, po ugnieceniu odkształca się

Smak i zapach

Ciasto delikatnie słodkie, z wyczuwalnym aromatem drożdży, posypka intensywnie słodka i tłusta

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Na początku XX w. tradycyjne pożywienie mieszkańców ziemi kujawsko-pomorskiej składało się głównie z pokarmów ziemniaczanych i zbożowych. Chleb pieczono powszechnie niemal wyłącznie na zakwasie z mąki żytniej razowej, czasami dodawano do ciasta tartych surowych ziemniaków, niekiedy też doprawiano kminkiem do smaku. Placek drożdżowy z mąki pytlowej i z cukrem, pieczono tylko z okazji świąt lub na miejscowy odpust. Pieczony był wtedy w wersji bogatszej – z bakaliami. Bogacenie się regionu i wzrost zamożności spowodował, że placek drożdżowy stał się przekąską codzienną.

Do wyrobu tego ciasta potrzebna jest mąka, drożdże, ciepłe mleko, masło oraz cukier.
Po zmieszaniu wszystkich składników i wyrobieniu na gładką masę, nakryte lnianą ściereczką ciasto, pozostawia się do wyrośnięcia. Podczas rośnięcia ciasta należy pamiętać, że miejsce,
w którym go pozostawiano powinno być ciepłe. Po wyrośnięciu, ciasto przekłada się do blachy i piecze w rozgrzanym piekarniku w temperaturze około 200° C. Placek drożdżowy
po upieczeniu i wystudzeniu najczęściej jedzono z domową konfiturą lub masłem i ciepłym mlekiem. Placek drożdżowy z potrawy luksusowej zmienił się w potrawę codzienną.