Wygląd:

Okrągłe płaskie placki ziemniaczane.

Kształt:

Zbliżony do okrągłego.

Rozmiar:

Najczęściej średnica ok. 10-15 cm.

Barwa:

Z zewnątrz ciemnobrązowa, na przekroju szaro-zielonkawa.

Konsystencja:

Dosyć stała i zbita.

Smak:

Lekko słone i pikantne, o zapachu lekko podpieczonego ziemniaka.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Ziemia Kornicka to teren, na którym ścierały się wpływy polskie, litewskie i rusińskie. Ta różnorodność kulturowa wpłynęła znacząco również na tradycje kulinarne tych terenów. Gospodynie pieczołowicie pielęgnowały tradycyjne receptury i przekazywały je młodszym pokoleniom. Placki ziemniaczane pieczone na blasze były podstawową potrawą kuchni kornickiej. Ludność wiejska była biedna, a składniki do przygotowania placków tanie i łatwo dostępne w każdym domu. Placki ziemniaczane pieczone na blasze przygotowywano „bardzo często, ponieważ ludzie nie mieli pieniędzy, żeby kupować różne pieczywo jak teraz. Moja mama, a później żona piekły te placki raz w tygodniu. Przeważnie w piątek i wtedy polewało się je olejem albo śmietaną. (…) Oczywiście w inne dni też, żeby zjeść je ze skwareczkami” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Starej Kornicy). Do przygotowania placków należało obrać ziemniaki i zetrzeć je na tarce, a następnie odlać trochę soku z tych ziemniaków i zetrzeć cebulę. Do powstałej masy należało dodać sól, jaja, cebulę, pieprz i mąkę. Całość dobrze wymieszać i piec w formie placuszków na gorących fajerkach, często obracając, aby się nie spiekły. Ze względu na ograniczony dostęp do kuchni węglowych, obecnie przyrządza się też placki ziemniaczane smażone na tłuszczu.