Wygląd:

Zupa przygotowana na bazie serwatki lub maślanki z mąką pszenną oraz ryżem.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Od biało-beżowej, kremowej po jasnożółtą.

Konsystencja:

Płynna, wyczuwalne ziarna gotowanego ryżu.

Smak:

Dominuje kwaskowaty zapach i smak serwatki.

Tradycja:

Gmina Dobre jest gminą o charakterze typowo rolniczym, posiadającą bardzo urodzajne ziemie zwane czarnymi ziemiami kujawskimi. Dzięki temu ponad 90% jej obszaru stanowią użytki rolne. Głównym kierunkiem produkcji jest profil ogólnorolny związany z produkcją zwierzęcą i roślinną. Od wielu pokoleń w każdym gospodarstwie hodowano bydło oraz uprawiano warzywa. Z produktów dostępnych w gospodarstwie, kujawskie gospodynie przygotowywały przeróżne rodzaje zup, z których bardzo popularna była poliwka. „Umiejętność gotowania smacznej polewki była na Kujawach i Pałukach miernikiem dobrego przygotowania panny do małżeństwa. Znalazło to najpełniejsze odzwierciedlenie w sławnych dyngusowych przywoływkach kawalerów. Wyśmiewano się szczerze z panien, które „przypalały” poliwki, bo tak nazywano też polewki na Kujawach” (Z. Przybylak, „Tradycyjna kuchnia pomorsko-wielkopolska”, Poznań 2005). Poliwka to zawiesista zupa o charakterystycznym kwaskowatym zapachu i smaku nadanym przez serwatkę lub maślankę. „Dość szeroko znana jest również polewka gotowana na serwatce, maślance lub zsiadłym mleku. Na Kujawach potrawę tę nazywają poliwka, (…) Przygotowuje się ją w ten sposób – do wrzącej wody z serwatką, maślanką lub zsiadłym mlekiem, wsypuje się mąkę, mątewką się rozmiesza, dodaje się mleka, śmietanki, czasem jajko (Wersk, Młyny, Orle, Rakutowo)” (M. Polakiewicz, „Tradycyjne pożywienie ludowe w północnej Polsce”, Toruń 1980). Dodatkowo, aby zagęścić zupę, dodawano ryż biały. „Poliwkę jadło się z wkruszonym białym serem i kwaśną śmietaną dodaną na talerzu, przygryzało chlebem suchym lub z masłem” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Dobre). Dawniej poliwka często przygotowywana była na śniadanie, jako alternatywa dla żuru lub w dni, w których przestrzegano postu, obecnie stała się zupą codzienną.