Wygląd:

Gęsta masa z śliwek węgierek.

Kształt:

W zależności od naczynia.

Rozmiar:

W zależności od naczynia.

Barwa:

Brunatna z odcieniem czerwonym.

Konsystencja:

Gęsta masa.

Smak:

Słodko-kwaśny, charakterystyczny dla powideł z posmakiem i aromatem karmelu.

Tradycja:

Powiat Kolbuszowski położony jest w Kotlinie Sandomierskiej, która należy do najcieplejszego regionu w Polsce. Dzięki temu oraz na skutek długiego okresu wegetacyjnego i dość dobrym glebom, Kotlina Sandomierska jest w większości regionem rolniczym. Znaczny obszar zajmują sady, z których przeważają jabłkowe i śliwkowe. Szczególnie sławne są śliwki węgierki, z których wyrabia się powidła śliwkowe. Receptury na ich wykonanie znajdują się zarówno w dziewiętnastowiecznych i dwudziestowiecznych książkach kucharskich, jak i w ukazujących się wówczas czasopismach przeznaczonych dla kobiet. Powidła z owoców śliwy mieszkanki Kolbuszowej i okolic przygotowywały od dawien, a receptura przekazywana była z pokolenia na pokolenie. „Owoce zbierano najwcześniej we wrześniu, bo wtedy były najsłodsze. Śliwki najpierw należało wypestkować, potem przełożyć do dużego rondla i kilka dni prażyć na blasze kuchni węglowej. Rondel musiał być duży i z grubej blachy (…). Najczęściej stosowano taki sposób, że rondel ze śliwkami wstawiano do nagrzanego pieca chlebowego (po wypieku) i trzymano go tam aż do wystygnięcia pieca (czyli przez 1 dzień), a potem przestawiano na kuchnię. (…) Oczywiście zawartość trzeba było mieszać dużą, drewnianą łyżką i robiło to któreś z dzieci, ale mama od czasu do czasu sprawdzała. Gotowe gorące powidła przekłada się do słoików z wieczkami typu twist, odwraca do góry dnem dla zassania i gotowy wyrób może już być długo przechowywany” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Kolbuszowej). Proces technologiczny powideł śliwkowych nie uległ zmianie aż do dziś. Skarmelizowane, pachnące powidła są dodatkiem do pieczywa, drożdżowych bułeczek czy rogalików. Dodane do ciast podnoszą ich walory smakowe.