Wygląd:

Zupa z widocznymi, pływającymi liśćmi sałaty.

Kształt:

Przybiera kształt naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od użytego naczynia do gotowania.

Barwa:

Biało-zielona.

Konsystencja:

Ciepła ciecz gęstości śmietany z lekko wyczuwalnymi drobinami twarogu i liśćmi sałaty.

Smak:

Kwaskowaty, wyczuwalny smak cebuli lub szczypiorku.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Górna Orawa została zasiedlona osadnikami z przeludnionej Małopolski oraz w niewielkiej części pasterzami wołoskimi. Polską Orawę zamieszkuje grupa etnograficzna Górali Orawskich, którzy przez wiele stuleci zajmowali się przede wszystkim pasterstwem, dlatego jeszcze na początku XIX w. podstawą pożywienia były produkty uzyskiwane z hodowli. Dopiero w drugiej połowie XIX w. uprawa roli na tym terenie stała się powszechna. Pożywienie Górali Orawskich było bardzo skromne i opierało się na podstawowych produktach tj. kaszy, kapuście i ziemniakach. W okresie letnim gospodynie urozmaicały dietę domowników sałatą gotowaną na maślance lub kwaśnym mleku, czyli tzw. sałatą po orawsku. Jeszcze przed wojną wysiewano jej na tym terenie duże ilości. Sałata rośnie najszybciej, podczas gdy na polach jeszcze nic nie obrodziło, młode warzywo dostarczało niezbędnych witamin. „Ziemniaki gotowane spożywano z mlekiem kwaśnym, maślanką, kapustą, sałatą parzoną; ta ostatnia to specjalność orawskich gaździn, jest to chyba pozostałość po latach głodu, który panował w dziewiętnastym wieku na Orawie…” (Karol Fitak z Lipnicy Wielkiej, „Kalendarz Stowarzyszenia Gmin Babiogórskich”, 2004). Najczęściej sałatę po orawsku podawano z łupioną rzepą, czyli ziemniakami gotowanymi w mundurkach, obranymi i podsuszanymi w sabaśniku. Sałata po orawsku to potrawa podawana jak zupa na przystawkę, kolację lub śniadanie lub na obiad w piątek.