Wygląd:

Uformowana masa serowa z mleka krowiego, na przekroju gładki z widocznymi pęknięciami.

Kształt:

W zależności od użytej formy (okrągły lub wrzecionowaty).

Rozmiar:

Waga od 100 do 500 g.

Barwa:

Intensywnie żółta na zewnątrz, na przekroju biała lub kremowa.

Konsystencja:

Sprężysty, elastyczny, w dotyku wilgotny.

Smak:

Delikatny lekko słony smak, przyjemny wędzony zapach.

Tradycja:

Nazwa sera pochodzi od miejscowości, w której jest wytwarzany – Wólka Krowicka. Jest to teren położony na północno-wschodnich terenach województwa podkarpackiego w obrębie dwóch makroregionów geograficznych: Kotliny Sandomierskiej i Roztocza. Do wyrobu sera dojrzewającego używano pełnego mleka od krów rasy polskiej czerwonej oraz simentalskiej, sól kamienną oraz podpuszczkę z żołądków cielęcych lub baranich, odżywianych wyłącznie mlekiem. Podpuszczkę dodawano do mleka, w celu wytworzenia gęstego skrzepu. Skrzep krojono w kostkę lub mieszano drewnianą łyżką. Aby ser prawidłowo mógł odcieknąć, zawieszano go na drążku lub umieszczano w prasie klinowej lub śrubowej. Często przyciskano deską obciążoną kamieniem. Ser po odciśnięciu moczono w solance przez 1-2 dni. Po wyjęciu z solanki, ser układano na drewnianych półkach, gdzie dojrzewał przez 1-2 miesiące, przewracając go 2-4 razy dziennie i smarowano olejem lnianym, aby nie obsychał. Po leżakowaniu sera w dojrzewalni, suszono go na palenisku lub pod kapą kuchennego pieca. Ser wędzono również w specjalnych wędzarniach – małych, drewnianych budowlach, do których tunelem doprowadzano dym z paleniska. Obecnie ser dojrzewający Wólczan zdobywa laury na różnych wystawach gminnych, powiatowych, wojewódzkich, a nawet międzynarodowych.