Wygląd:

Okrągłe ciastka z żurawinowym oczkiem pośrodku.

Kształt:

Kulisty, owalny.

Rozmiar:

Średnica 3-4 cm.

Barwa:

Złocisto-żółta, na przekroju szaro-złocista.

Konsystencja:

Jednorodna, sprężysta masa, w dotyku dość twarda.

Smak:

Słodko-orzechowy.

Tradycja:

Siemieniaki orzechowe to popularne w Nockowej ciastka przygotowywane z posiekanych orzechów włoskich, siemienia lnianego i miodu. Ich tradycja sięga bardzo dawnych czasów. „Jeszcze przed II wojną św. nie dawało się do tych ciastek siemienia, tylko zmielone makuchy lniane, pozostałe po zakończeniu tłoczenia oleju. W Nockowej dość dużo osób siało dawniej len i o makuchy nie było trudno. Podobnie wyglądała sprawa z miodem. Używano do wypieku raczej miodu gorszej jakości tzw. obrzynków, ale i na ten nie wszystkich i nie zawsze było stać. Zamiast miodu mogła być melasa, wygotowywana z buraków cukrowych” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Nockowej). Dawniej czasem zamiast orzechów dodawano wysuszone, dojrzałe nasiona buku. Do przygotowania siemieniaków orzechowych należy zmielić siemię lniane i posiekać orzechy. Następnie należy ubić pianę z białek i stopniowo połączyć ją z wymieszanymi jajkami z miodem. Do powstałej masy dodaje się pozostałe składniki i formuje niewielkie kule, rozpłaszczone dłonią, z dodatkiem żurawiny pośrodku i piecze. Dawniej siemieniaki orzechowe pieczono głównie w okresie bożonarodzeniowym, m.in. rozdawano je „szczodrakom” chodzącym po kolędzie. Obecnie przygotowuje się je również bez specjalnej okazji do kawy lub herbaty. „Zaletą ciastek jest to, że są smaczne, dość długo zachowują świeżość i łatwo je podawać” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami Nockowej).