Wygląd:

Świnia duża, o długim i szerokim grzbiecie. Głowa nieduża z szerokim czołem, o profilu lekko załamanym, ryj średnio długi. Na niedużej głowie osadzone uszy: duże, bezwładnie zwisające lub nieduże, wąskie półsztywne. Szyja długa, lekka. Małe łopatki dobrze przylegają do tułowia. Klatka piersiowa raczej płytka, ale szeroka i dobrze wysklepiona. Grzbiet długi, szeroki, lekko łukowaty. Zad długi, nieco spadzisty. Szynki szerokie nisko opuszczone, bez fałd tłuszczowych. Brzuch głęboki, co najmniej 14 prawidłowo rozwiniętych sutków. Nogi stosunkowo krótkie i prosto postawione. Świnia późno dojrzewająca.

Kształt:

Szlachetna budowa, sylwetka wydłużona, równoległoboczna przechodząca w trapezowatą, przy czym linie grzbietu i brzucha rozchodzą się od przodu ku zadniej partii ciała.

Rozmiar:

Zwierzęta dość duże, osiągające 250-300 kg masy ciała.

Barwa:

Biała skóra pokryta białą szczeciną. Dopuszczalne niewielkie ciemne plamy pokryte białym włosem.

Konsystencja:

Nie dotyczy.

Smak:

Nie dotyczy.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Rasa polska biała zwisłoucha wywodzi się od wielkiej świni nizinnej wielkouchej (kłapouchej), utrzymywanej w północnej i środkowej Europie, która wyróżniała się bardzo dobrą jakością nieprzetłuszczonego mięsa i jędrną słoniną. Rasa ta nie należała do świń typu bekonowego, jednak na Lubelszczyźnie (gdzie dominowała hodowla świń typu bekonowego), knury świni polskiej białej zwisłouchej służyły do poprawy świń miejscowych. W drugiej połowie XIX w. stosowano przypadkowe krzyżowania tej świni z różnymi rasami importowanymi. Dopiero na przełomie XIX i XX w. rozpoczęto planowe prace selekcyjne i krzyżowanie ze świnią uszlachetnioną niemiecką krajową typu westfalskiego zmierzające do uzyskania krajowej świni zwisłouchej. W okresie międzywojennym typ świni białej zwisłouchej był chętnie utrzymywany w gospodarstwach chłopskich, gdyż maciory odznaczały się dobrą płodnością, doskonałą mlecznością i troskliwością macierzyńską, a ponadto świnie zwisłouche były łatwiejsze w utrzymaniu, gdyż lepiej znosiły niekorzystne warunki środowiskowe, wykazywały dużą odporność na prymitywne warunki chowu. Służyły głównie jako komponent mateczny do krzyżowania towarowego z innymi rasami. W latach 30. XX w. w Polsce wprowadzono księgi dla rasy białej zwisłouchej. Po roku 1945 kontynuowano prace hodowlane nad świnią zwisłouchą, m.in. prowadzono intensywne krzyżowanie z rasą niemiecką uszlachetnioną krajową i szwedzką krajową. W opinii osób związanych z branżą rasę zaliczano do wszechstronnie użytkowych. W zależności od żywienia można było uzyskać tuczniki mięsne lub słoninowe. W 1951 r. podjęto uchwałę, usankcjonowaną 2 sierpnia 1956 r. przez Ministra Rolnictwa, o nadaniu nazwy białej zwisłouchej, którą w 1962 r. rozszerzono, nadając nazwę polska biała zwisłoucha. W latach 70. XX w. sukcesywnie sprowadzano do Polski świnie zwisłouche z innych krajów europejskich i utrzymywano je jako odrębne linie. Od roku 1992 zwierzęta wszystkich linii oraz potomstwo świń zwisłouchych importowanych z zagranicy wpisywane jest do księgi zwierząt zarodowych rasy polska biała zwisłoucha (pbz), jako jedna populacja hodowlana.