Wygląd:

Gęsty płyn przygotowany z owoców czarnego bzu.

Kształt:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Rozmiar:

W zależności od naczynia, w którym się znajduje.

Barwa:

Brązowo-fioletowa.

Konsystencja:

Płyn nieklarowny, lekko gęsty i lepki.

Smak:

Słodki z lekko cierpkim charakterystycznym posmakiem.

Tradycja:

Gmina Puszcza Mariańska położona jest w południowo-zachodniej części Mazowsza. Na tym terenie znajdują się liczne rezerwaty przyrody oraz park krajobrazowy. Obszar ten dzięki braku zanieczyszczeń charakteryzuje się dużą różnorodnością flory.

Krzewy bzu dorastające niekiedy kilku metrów rosną do dziś w obejściach, nad rzeczkami i rowami. Jego owoce zbierane są przez mieszkańców sukcesywnie w miarę dojrzewania tj. od sierpnia do września, gdyż muszą być dojrzałe. Owoce czarnego bzu są nietrwałe, a do bezpośredniego spożycia się nie nadają, dlatego mieszkańcy wytwarzają z nich dżemy, marmolady, galaretki oraz specjalny syrop dodając dużą ilość cukru.

Najlepszym i najczęściej stosowanym sposobem otrzymywania syropu z bzu czarnego jest parowanie owoców. Do tego celu dawniej używało się kotła, do którego wstawiano emaliowaną miskę, a owoce z cukrem umieszczano na płótnie przymocowanym u góry kotła. W trakcie podgrzewania wody w kotle na skutek parowania z owoców sok skapywał do miski. Następnie gorący sok rozlewano do butelek.

W latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku popularne stały się tzw. parowniki, sokowniki, skonstruowane specjalnie do uzyskiwania soków i syropów z owoców. Tak przygotowany syrop metodą parowania, od razu gorący przelewany jest do butelek, dzięki czemu nie wymaga pasteryzacji.

Dzięki tradycyjnej recepturze oraz sposobie przygotowania syrop z czarnego bzu cieszy się dużą popularnością i spożywany jest najczęściej zimą.