Wygląd:

Szparag biały, pozbawiony zewnętrznej łuski, po ścięciu lśniący, z lekkimi przebarwieniami, po zakiszeniu pozostaje biały i chrupki.

Kształt:

Podłużny, ze zwięzłą główką, na przekroju okrągły.

Rozmiar:

Około 22 cm długości, grubość od 1 cm do 2 cm.

Barwa:

Biała, nie ulega zmianie po zakiszeniu.

Konsystencja:

Zwięzła, twarda w dotyku.

Smak:

Smak lekko kwaśny, z bukietem zapachowym użytych do kiszenia przypraw, głównie czosnku, kopru i liścia czarnej porzeczki.

Tradycja:

Uprawa szparagów w Wielkopolsce w rejonie Pakosławia (południowa Wielkopolska, powiat Rawicz) sięga okresu zaboru pruskiego (XIX wiek), kiedy sprowadzili je w ten rejon osadnicy niemieccy. Od osadników niemieckich uprawę szparagów przejęli polscy rolnicy, którzy, chcąc je spożywać także poza sezonem zbiorów, zaczęli je, podobnie jak ogórki, zakiszać. Szparagi są warzywem „wykwintnym”, wymagającym dużych nakładów pracy. W Wielkopolsce uprawia się tradycyjnie dość dużo szparagów. Gleba pod uprawę szparagów powinna być dobrze nawieziona obornikiem i odchwaszczona mechanicznie, a następnie odpowiednio uprawiana, nawadniana i podlewana. Zbiór młodych pędów następuje dopiero w 3 roku od założenia uprawy. Proces zakiszenia podnosi jeszcze „arystokratyczne” właściwości szparagów. Szparagi kisi się wraz z koprem, chrzanem, liśćmi czarnej porzeczki, liśćmi dębu i ząbkami czosnku, zalewając je w słoikach solanką. Szparagi zawierają dużo witamin C, B1, B2, soli mineralnych oraz bardzo dużo asparaginy. Po ukiszeniu zachowują biały kolor, jędrność i kruchość. Dawniej kiszone szparagi przechowywano zanurzając beczki lub słoiki w studni, obecnie przechowuje się kiszone szparagi w chłodnym i ciemnym pomieszczeniu.