Wygląd:

Osłonkę wyrobu stanowi skóra z gęsiej szyi, która z dwóch stron związana jest sznurkiem i wypełniona farszem.

Kształt:

Gęsia szyja o kształcie lekko zagiętego walca, na przekroju owalna.

Rozmiar:

Długość szyi gęsiej nadziewanej zależy od długości gęsiej szyi, z której zdjęto skórę i wynosi od 15 cm do 20 cm. Średnica walca wynosi od 3 cm do 6 cm.

Barwa:

Skóra jasnokremowa, nadzienie brązowo-szare.

Konsystencja:

Nadzienie o konsystencji ciasta biszkoptowego. Tekstura nadzienia po obróbce cieplnej jest spoista i jednolita.

Smak:

Charakterystyczny smak potrawy nadaje wchodząca w skład nadzienia wątróbka gęsia. Nadzienie do faszerowania szyi ma ostry smak, z wyczuwalnymi przyprawami takimi jak: sól, pieprz, gałka muszkatołowa i imbir. Zapach potrawy czysty, swoisty, charakterystyczny dla użytych do przygotowania surowców.

Tradycja:

Dawniej mięso i produkty mięsne rzadko gościły na wiejskich stołach. Na terenie obecnego województwa kujawsko-pomorskiego przygotowywano je głównie z okazji najważniejszych świąt lub ważnych uroczystości rodzinnych, a w bogatszych domach także w niedziele. Na stołach weselnych Kujaw i Pałuk dominował drób – podawano całą gęś, kaczkę lub kurę. Na Pomorzu powszechny był zwyczaj „bicia” gęsi na dzień świętego Marcina, czyli 11 listopada. Zamożni gospodarze ubijali nawet kilkanaście gęsi, z których sporządzano zapasy mięsa i tłuszczu na zimę. Pomorskie gęsi, nadziewane, faszerowane, wędzone półgęski, a jeszcze bardziej okrasa przyrządzana na różne sposoby, stanowiły i stanowią nadal ważny element świątecznego stołu czy dodatek do codziennego pożywienia, jak np. zupa z brukwi na okrasie albo czernina. Przepis i technikę sporządzania szyi gęsiej nadziewanej znają jeszcze najstarsi mieszkańcy województwa kujawsko-pomorskiego, którzy spożywali tę potrawę w rodzinnych domach. Wykonanie tej potrawy nie jest trudne, ale podstawowe surowce – szyja i wątróbka gęsia są obecnie trudno dostępne na rynku lokalnym. Określenie w latach tradycji oraz sposobu przygotowania tego produktu jest niełatwe, gdyż przekazywane było to z pokolenia na pokolenie zazwyczaj ustnie. Jednakże Stanisław Berger w jednej ze swoich książek kucharskich pt. „Kuchnia Polska” z 1985 roku, umieścił przepis na szyję gęsią nadziewaną. Główne składniki (gęsie wątróbki, cielęcina, słonina, grzyby), sposób jej wykonania oraz podania nie zmieniły się od lat. „Skórę z gęsiej szyi oczyścić, opalić, usunąć tłuszcz, starannie opłukać. Cielęcinę, słoninę, wątróbkę gęsią opłukać, przepuścić przez maszynkę razem z namoczoną w mleku i odciśniętą bułką. Zmieloną masę utrzeć z żółtkami, dodać opłukane, obrane ze skórki i posiekane pieczarki. Przyprawić do smaku solą, pieprzem, gałką muszkatołową, imbirem. Wymieszać lekko z pianą ubitą z białek. Skórę napełnić nadzieniem niezbyt ściśle, gdyż w czasie gotowania łatwo pęka. Nakłuć szpilką w kilku miejscach, zaszyć z obydwu stron i włożyć do gorącej osolonej wody. Gotować po przykryciem powoli około 50 minut”. Tak przygotowana szyja gęsia nadziewana podawana jest na gorąco lub na zimno, krojona w grube plasterki z pieczywem.