Wygląd:

Jednolity mięsień szynki wieprzowej obciągnięty siatką wędzarniczą, na przekroju widoczne pasma tłuszczu śródmięśniowego.

Kształt:

Zbliżony do nieregularnego walca, na przekroju owalny lub zbliżony do prostokąta.

Rozmiar:

Średnica do 15 cm, długość od 15 do 25 cm.

Barwa:

Na zewnątrz brązowa, na przekroju mięso barwy różowej z odcieniem czerwonym.

Konsystencja:

Stała, zwarta, sprężysta.

Smak:

Smak lekko słony, intensywny wędzony zapach.

Tradycja:

Wierzawice to wieś położona w województwie podkarpackim w gminie Leżajsk. Wierzawice były dość zamożne aż do okresu Wielkich Wojen XVII wieku. W każdym gospodarstwie utrzymywano zwierzęta hodowlane. Świnie zabijano najczęściej dwa razy w roku, na Boże Narodzenie i Wielkanoc. Wszyscy chcieli mieć wyroby mięsne na święta, ale nie wszyscy gospodarze mieli dużo świń. Średnio była jedna lub dwie sztuki w gospodarstwie. Bywał taki zwyczaj, że po świniobiciu robiło się paczki z wyrobami i zanosiło rodzinie lub sąsiadom. Jednym z bardziej pożądanych produktów świniobicia w Wierzawicach była szynka wędzona. Ważnym etapem wyrobu tej szynki było zamarynowanie surowego mięsa. W skład marynaty wchodziła: przegotowana woda z liściem laurowym, zielem angielskim, czosnkiem i solą. Mięso w marynacie przetrzymywane było przez 1,5-2 tygodnie. Po ostatecznym wyjęciu z marynaty szynka była sznurowana, wieszana do odcieknięcia i wysuszenia, a następnie wędzona. Do wędzenia używano i nadal się używa drewna z drzew liściastych, głównie buku, ale najlepsze było drewno z drzew owocowych – jabłoni, wiśni, gruszy. W wędzarni początkowo pali się suchym drewnem, aby ją rozgrzać, potem mokrym, aby uzyskać dużo dymu. Proces wędzenia trwa ok. 4-5 godzin, później szynka stygnie zawieszona na specjalnym kiju. Receptura wytwarzania szynki wędzonej wierzawickiej nie zmieniła się od lat, a jedynie wzrosła dostępność tego produktu, dzięki czemu nie potrzeba specjalnych okazji, aby spożywać szynkę wędzoną wierzawicką na co dzień.