Wygląd:

Podobny do wyglądu tuszki młodych kurcząt, charakterystyczny dla tuszek gołębi zaliczanych do ras mięsnych.

Kształt:

Głowa odcięta, szyja wygięta do tyłu. Korpus tułowia wysklepiony, osadzony pomiędzy kończynami (udkami), pierś umięśniona.

Rozmiar:

Waga tuszki waha się od 200 g – 500 g.

Barwa:

Skóra jasna lub jasno-szara, w przekroju – jasno-różowa lub jasno-brązowa. Tuszki ze starszych gołębi posiadają ciemniejsze odcienie.

Konsystencja:

Mięso soczyste i kruche.

Smak:

Lekko słodki smak charakterystyczny dla potraw z dziczyzny.

Dodatkowe Informacje:

Tradycja:

Pierwsze informacje potwierdzające pochodzenie Rysia Polskiego pochodzą z końca XIX w. „Gołąb Ryś. Die Luchs-Taube. The polisach Lynx pigeon. Ojczyzną jego całe dawno województwo krakowskie. Jest on gołębiem domowym/strzechowym po wsiach hodowanym (…)” (S. Łodzia-Baranowski, „Projekt do terminologii gołębi polskich”, Lwów 1901). Kolejny opis rasy pochodzi z miesięcznika „HODOWCA DROBIU” nr 1/1900, gdzie autor Antonio Krzyżanowski stwierdza: „Gołąb ten pochodzi z okolic Krakowa, jest bezsprzecznie jednym z najpożyteczniejszych gołębi. Wielkość jego, płodność, troskliwość w wychowaniu młodych, wytrzymałość na wszelkie zmiany powietrza a wreszcie niewybredność w pożywieniu gdyż najchętniej sam po polach żeruje, postawiły go na pierwszym miejscu między gołębiami pożytecznymi nie tylko u naszych ale i zagranicznych hodowców, szczególniej zaś w Niemczech, gdzie bywa setkami rocznie od nas sprowadzany”.