Wygląd (zewnętrzny i na przekroju)                    

Kawałki żeberek z dzika z kością o długości ok. 10 cm, z zewnątrz pieczona skórka polana miodem. W przekroju widoczne różowe mięso oraz jasny tłuszcz.

Kształt (zewnętrzny i na przekroju)

Podłużny, z widoczną kością, w przekroju prostokątny

Wielkość

Porcje prostokątne ok. 10x5 cm

Barwa (zewnętrzna i na przekroju)

Barwa skórki jasno- lub ciemnobrązowa. Na przekroju ciemniejsza zewnętrzna skórka, w środku jaśniejsza warstwa z kawałkami jasnoróżowego mięsa w środku.

Konsystencja, „wrażenie w dotyku”

Zwięzła, miękka skórka i miękkie soczyste mięso

Smak i zapach

Smak i zapach charakterystyczny dla pieczonego mięsa z dzika ze słodkim aromatem. Smak mięsa łagodny, lekko słodki, przełamany pomidorami i kroplą octu. Zapach pieczonego mięsa z lekko wyczuwalnym aromatem miodu i świeżych pomidorów.
 

Tradycja, pochodzenie oraz historia produktu rolnego, środka spożywczego lub napoju spirytusowego

Historia receptury na żeberka z dzika w pomidorach z miodem na terenach Ziemi Lubuskiej sięga 1944 roku, kiedy to została przeniesiona z Kresów Wschodnich wraz z przesiedleńcami. Był to początek stopniowego zaniku produkcji wędlin na tych terenach, przede wszystkim z powodów finansowych. Mięsne potrawy stanowiły wówczas drogi i luksusowy wyrób, na który było stać niewielu mieszkańców tych ziem. Ludność, która po II Wojnie Światowej przybyła na Ziemię Lubuską, przywiozła własne tradycje związane z przygotowywaniem pożywienia, kulturą i sztuką. Kuchnia osadników z kresów południowo-wschodnich wyróżnia się upodobaniem do potraw z mięsem.

Przekazy słowne kresowiaków przesiedlonych na ziemie zachodnie wskazują dziczyznę jako główny surowiec wykorzystywany w przygotowywaniu dań mięsnych. Po przesiedleniu na ziemie zachodnie, porośnięte lasami, obfitującymi w dziczyznę, kresowiacy pozyskiwali ją jako główne źródło mięsa. Wyroby z dziczyzny znane były od pokoleń w rodzinach zamieszkujących ten region. Mięso pozyskane z polowań przetwarzano z dużą uważnością i namaszczeniem na wyroby, które towarzyszyły całym pokoleniom podczas najważniejszych imprez rodzinnych.

Obecnie stosowana receptura przygotowania żeberek z dzika w pomidorach z miodem pochodzi z przekazów słownych kresowiaków przesiedlonych na ziemie zachodnie. Żeberka z dzika w pomidorach z miodem przygotowuje się według następującego przepisu: Żeberka soli się i zostawia w chłodny miejscu na dobę. Po upłynięciu doby, naciera się je marynatą przygotowaną z: miodu spadziowego, swojskiego przecieru pomidorowego, octu spirytusowego, octu słodowego z jęczmienia, soli, pieprzu, cebuli, czosnku i czarnej melasy buraczanej. Następnie, żeberka w marynacie ponownie zostawia się na dobę w chłodnym miejscu. Po tym czasie żeberka układa się w foremkach kościami do góry i piecze w dochówce (lub teraz w piecu) w niskiej temperaturze około 80° C przez 2 godziny. Potem wyciąga się blaszkę i obraca żeberka kościami w dół. Tak przygotowane żeberka piecze się godzinę w wyższej temperaturze do zarumienienia. Następnie, po wyjęciu z pieca sos się zlewa na patelnię i redukuje aż zgęstnieje, a w ostatnim momencie dodaje się do sosu masło. Sosem polewa się żeberka i dekoruje świeża natką pietruszki. Taki sposób wyrobu żeberek i obróbki dziczyzny potwierdzają członkowie Koła Łowieckiego Knieja Rogoziniec.

 Dawniej żeberka z dzika w pomidorach z miodem najczęściej przygotowywane były przy okazji świąt oraz specjalnych okazji takich jak spotkania rodzinne. Receptura na żeberka z dzika w pomidorach z miodem jest przekazywana z pokolenia na pokolenie od wielu lat dzięki czemu do dzisiaj pozostała bez zmian.