Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował 16 stycznia 2025 r. decyzję z dnia 5 grudnia 2024 r. w sprawie A.K. przeciwko Polsce (nr 904/18).

Skarga dotyczyła naruszenia art. 3 i 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i  podstawowych wolności (dalej: Konwencja) ze względu na naruszenie prawa skarżącej do poszanowania życia prywatnego poprzez niezapewnienie skarżącej, jako ofierze przemocy domowej,  odpowiedniej ochrony.

Powołując się na dotychczasowe orzecznictwo Trybunał wskazał, że sprawa skarżącej nie należała do przypadków, w których władze krajowe nie podjęły żadnych działań wskutek powtarzających się i wiarygodnych skarg skarżącego na przemoc lub groźby jej użycia. W następstwie zgłoszonej przez skarżącą napaści władze krajowe podjęły szereg czynności w ramach stosownego dochodzenia. Postępowanie karne zostało wszczęte niezwłocznie i z należytą starannością. Władze krajowe wywiązały się zatem z  pozytywnego obowiązku w zakresie prowadzenia skutecznego dochodzenia w sprawie przemocy domowej. Mimo, że nie zastosowano środka tymczasowego w postaci nakazania sprawcy opuszczenia lokalu zajmowanego wspólnie ze skarżącą, podjęte zostały inne środki mające na celu separację ofiary od napastnika. Władze krajowe, mając na celu ochronę ofiary, podjęły szereg działań w odpowiedzi na zarzut napaści, które były proporcjonalne do zgłoszonego zarzutu i do danych okoliczności sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, Trybunał stwierdził, że nie doszło do naruszenia pozytywnych obowiązków państwa, wynikających z art. 3 i 8 Konwencji. W tym stanie rzeczy,  uznając skargę za niedopuszczalną, Trybunał orzekł o jej odrzuceniu na mocy art.  35 ust. 3 lit. a i ust. 4  Konwencji.