Europejski Trybunał Praw Człowieka (dalej: Trybunał) opublikował 11 grudnia 2025 r. decyzję z 20 listopada 2025 r. w sprawie Waldemar Pionka przeciwko Polsce (skarga nr 26004/20).

Skarżący w skardze złożonej do Trybunału zarzucił naruszenie prawa do rozpoznania jego sprawy przez „niezawisły i bezstronny sąd ustanowiony ustawą” na podstawie art. 6 § 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (dalej: Konwencja). Naruszenie to miało wynikać z faktu, że jego sprawa została rozstrzygnięta przez Izbę Dyscyplinarną Sądu Najwyższego, w której skład wchodzili sędziowie powołani na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa (KRS), ustanowionej na mocy Ustawy zmieniającej z 8 grudnia 2017 r. Skarżący wniósł również zarzut naruszenia art. 8 (poszanowanie życia prywatnego) oraz art. 13 (prawo do skutecznego środka odwoławczego) Konwencji.

Rząd Rzeczypospolitej Polskiej przedłożył jednostronną deklarację w celu rozwiązania kwestii podniesionych w skardze. Rząd uznał naruszenie prawa do „niezawisłego i bezstronnego sądu ustanowionego ustawą” na podstawie art. 6 § 1 Konwencji, jak również naruszenie art. 8 § 1 oraz art. 13 Konwencji. Rząd zaoferował, że zapłaci skarżącemu kwotę w wysokości 10.000 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia, a skarżący wyraził zgodę na warunki deklaracji.

Trybunał, uznając wyraźną zgodę skarżącego na warunki deklaracji, potraktował sprawę jako ugodę zawartą między stronami. Stwierdził, że ugoda opiera się na poszanowaniu praw człowieka określonych w Konwencji i nie dopatrzył się powodów uzasadniających dalsze rozpatrywanie skargi.

Z powyższych względów Trybunał postanowił skreślić skargę z listy spraw zgodnie z art. 39 Konwencji.

Decyzja jest dostępna w języku angielskim w bazie orzeczniczej Trybunału (https://hudoc.echr.coe.int).