W dniu 21 grudnia 2021 r. Europejski Trybunał Praw Człowieka wydał wyrok w sprawie Banaszczyk przeciwko Polsce (nr skargi 66299/10). Skarżący podniósł m.in. zarzut naruszenia art. 10 (wolność wyrażania opinii) Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności  (dalej: Konwencja) w związku ze skazaniem go za pomówienie w napisanym przez niego artykule, który ukazał się w lokalnym darmowym dwutygodniku, a którego skarżący był także redaktorem naczelnym.

Trybunał wskazał, że doszło do naruszenia wolności skarżącego do wyrażania opinii, ponieważ poruszył on temat ważny dla społeczeństwa, krytyka dotyczyła osoby pełniącej – obok wykonywania zawodu lekarza – funkcję publiczną (zastępca dyrektora ds. medycznych), a zatem dopuszczalny limit krytyki był w jego przypadku szerszy. Nadto twierdzenia skarżącego nie były pozbawione podstawy faktycznej (lekarz został później skazany za narażenie życia opisanego pacjenta, a szpital został zobowiązany do wypłacenia mu zadośćuczynienia w postępowaniu cywilnym), a skarżący podjął dostępne mu kroki celem weryfikacji historii (rozmowy z bliskimi pacjenta, członkami personelu szpitala, próba konfrontacji z władzami szpitala). Ton, w jakim skarżący się wypowiadał, był ostry, ale użyty język nie był ani wulgarny, ani obraźliwy. W wyniku łącznego zastosowania wobec skarżącego kary grzywny w kwocie 6000 zł, obowiązku świadczenia pieniężnego w kwocie 1000 zł, publicznego przeproszenia pokrzywdzonego i obciążenia skarżącego kosztami postępowania, poniósł on karę, która może mieć hamujący wpływ na osobę taką jak on, która uczestniczyła w debacie na temat kwestii dotyczącej interesu ogólnego na szczeblu lokalnym. Jednocześnie stwierdzono, że ingerencja była przewidziana przez ustawę i dokonana w celu ochrony praw innych.

W związku z powyższym Trybunał stwierdził naruszenie art. 10 Konwencji i zasądził na rzecz skarżącego 6000 euro tytułem słusznego zadośćuczynienia, 280 euro odszkodowania oraz 300 euro tytułem kosztów i wydatków.

Zarzuty skarżącego dotyczące naruszenia art. 6 Konwencji zostały przez Trybunał odrzucone, zaś zarzut naruszenia art. 7 Konwencji został uznany za związany z zarzutem naruszenia art. 10 i Trybunał orzekł, że jego rozpoznanie nie jest konieczne.

Wyrok stanie się ostateczny zgodnie z warunkami określonymi w art. 44 ust. 2 Konwencji.