Urodzony 6 grudnia 1894 r. w Antonoszu koło Kowna, zmarł 23 marca 1978 r. w Montrealu. W 1917 r. ukończył studia prawnicze i politologiczne w Lozannie i Fryburgu. W Szwajcarii był sekretarzem Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce z siedzibą w Vevey. W tym dziele był bliskim współpracownikiem jego prezesa Henryka Sienkiewicza. Jesienią 1919 r. został osobistym sekretarzem Romana Dmowskiego, wziął udział w konferencji wersalskiej, następnie został sekretarzem polskiego poselstwa w Paryżu. Od 1921 r. radca MSZ w Warszawie, później awansowany na kierownika i naczelnika Wydziału Zachodniego w departamencie polityczno-ekonomicznym. W 1928 r. wysłany na placówkę do Rzymu jako radca poselstwa (później ambasady) we Włoszech. Od 1935 r. poseł w Portugalii, w latach 1937–1941 ambasador rządu II Rzeczypospolitej (od 1939 rządu RP na uchodźstwie) w Japonii, potem (po dymisji Stanisława Kota w ZSRR (od jesieni 1942 do wiosny 1943). W Kujbyszewie (gdzie znajdowała się siedziba władz ZSRR w czasie wojny) był rzecznikiem praw deportowanych przez NKWD na Syberię, do Arktyki i Azji Środkowej obywateli polskich, sprzeciwiając się decyzji sowieckiej o pozbawieniu ich polskiego obywatelstwa. Po zakończeniu misji w ZSRR (kwiecień 1943) był pełnomocnikiem rządu RP na Bliskim Wschodzie. Od 14 lipca 1943 r. do 24 listopada 1944 r. był ministrem spraw zagranicznych w rządzie Stanisława Mikołajczyka. Od 1945 r. na emigracji, najpierw w Londynie, później w Kanadzie, gdzie pracował na McGill University. Prezes Polskiego Instytutu Naukowego w latach 1963–1978.