Z uwagi na podobny stan faktyczny oraz podstawy prawne, Trybunał wydał przedmiotowe rozstrzygnięcie także w odniesieniu do spraw Władysław Tarnowski i inni p. Polsce (skarga nr 52793/11), Maria Thetschel-Zgud i Jerzy Cybulski p. Polsce (skarga nr 68157/10) oraz Maria Ponińska i inni p. Polsce (skarga nr 75846/11).

Skarżący są następcami prawnymi właścicieli lasów oraz gruntów leśnych, które, wraz z wejściem w życie dekretu Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu reformy rolnej (dalej: dekret), przeszły z mocy prawa na rzecz państwa.

Powołując się na art. 7 ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o zachowaniu narodowego charakteru strategicznych zasobów naturalnych kraju (dalej: ustawa), skarżący domagali się od Ministra Skarbu Państwa wypłaty rekompensaty. Minister zauważył jednak, że nie istnieją obecnie przepisy uprawniające jakiekolwiek organy administracji publicznej do wydawania rozstrzygnięć w sprawach związanych z nacjonalizacją lasów oraz gruntów leśnych, dokonaną na podstawie dekretu z 1944 r. Przywołany przez skarżących art. 7 ustawy nie ma wystarczająco precyzyjnego charakteru, aby stanowić podstawę wszczęcia postępowania administracyjnego. Nie wynika z niego bowiem, który organ administracji publicznej byłby uprawniony do przeprowadzenia takiego postępowania ani też sposób ustalenia wysokości rekompensaty. Ponadto, zawiera on odwołanie do odrębnych przepisów, które do chwili obecnej nie zostały uchwalone. W ocenie Ministra zatem jedyną drogą dochodzenia roszczeń z tytułu przejęcia przez Skarb Państwa nieruchomości w oparciu o dekret PKWN jest zwrócenie się do sądu powszechnego.

Naczelny Sąd Administracyjny w swoim orzecznictwie podzielił stanowisko Ministra, stwierdzając, że charakter art. 7 ustawy wyłącza możliwość rozpatrzenia przedmiotowej sprawy w postępowaniu administracyjnym. Podkreślił ponadto, że zgodnie z Konstytucją sądy powszechne sprawują wymiar sprawiedliwości we wszystkich sprawach, z wyjątkiem tych, które są ustawowo zastrzeżone dla właściwości innych sądów.

Ustosunkowując się do zarzutu naruszenia przez Naczelny Sąd Administracyjny art. 6 ust. 1 Konwencji poprzez pozbawienie skarżących (na mocy swoich orzeczeń) możliwości dochodzenia roszczeń przed sądami administracyjnymi, Trybunał stwierdził, że w przedmiotowej sprawie nie dostrzegł powodów, dla których miałby się nie zgodzić z argumentacją NSA lub uznać ją za oczywiście niezasadną. Odnosząc się natomiast do zarzutu nieprzyznania rekompensaty za nacjonalizację lasów oraz gruntów leśnych dokonaną na podstawie dekretu, Trybunał zauważył, że skarżący nie mieli uprawnienia, które mogłoby zostać zakwalifikowane jako „mienie” w rozumieniu art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji.

Mając powyższe na względzie, Trybunał jednogłośnie uznał, że zarzuty naruszenia art. 6 ust. 1 Konwencji oraz art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji są ratione materiae niezgodne z Konwencją i postanowił o odrzuceniu wszystkich skarg na podstawie art. 35 ust. 3 lit. a i ust. 4 Konwencji.