W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.
Powrót

Twoje prawa

Twoje prawa

Twoje prawa

 

Nowe/ Potrzebuje kontaktu z mamą/tatą jak mam mogę się kontaktować?

Będąc w szpitalu psychiatrycznym masz prawo do kontaktu z bliskimi. Kontakt taki powinien być możliwy telefonicznie oraz podczas odwiedzin. Masz prawo do intymności rozmów i spotkań z bliskimi. Zwykle w regulaminach szpitali lub oddziałów opisane są godziny, w których odwiedziny są możliwe.  Określane są też m.in. limity osób odwiedzających. Odwiedziny bywają ograniczane w sytuacjach szczególnych, np. w czasie pandemii COVID-19. Chodzi wtedy o to, aby ograniczyć możliwość zakażenia się pacjentów wirusem. Decyzje o zmianie zasad odwiedzin czy ich czasowe wstrzymanie powinny zostać wydane na piśmie. Powinieneś wiedzieć też, kto je wprowadził i z jakiego powodu.

Kontakt telefoniczny może mieć być częstszy, ale również na określonych zasadach, np. (poza szczególnymi sytuacjami) kontakt telefoniczny nie jest możliwy w czasie ciszy nocnej lub w trakcie zajęć. W większości szpitali psychiatrycznych dla dzieci i nastolatków nie jest możliwe posiadanie własnych telefonów. Powody dla których tak się dzieje zostały opisane w innej odpowiedzi. W takiej sytuacji pacjenci mogą korzystać z telefonów szpitalnych.

Nowe/ Czy podczas pobytu w szpitalu będzie mogła ze mną być mama?

W trakcie pobytu w szpitalu psychiatrycznym mają miejsce odwiedziny najbliższych i spotkania rodzinne. Ich długość, częstość i sposób odbywania się regulowane są zasadami szpitala, zależnymi od sytuacji epidemiologicznej - czyli występowania infekcji w oddziale, np. grypy czy infekcji w regionie i kraju, np. ilością zakażeń COVID. Możesz więc widzieć się z mamą czy tatą na zasadach, które powinny być przedstawione Tobie i Twoim rodzicom. Nikt też nie może utrudniać Ci kontaktu telefonicznego z najbliższymi.

Staramy się jednak ograniczyć stałe przebywanie rodziców z pacjentami na oddziale, zależnie od wieku leczonego w szpitalu dziecka. Umożliwia mu to oderwanie się od różnych trudnych spraw poza szpitalem, w tym tych domowych i zastanowić się nad nimi. Nawet jeśli masz poczucie, że to mama czy tata jest Twoim głównym źródłem wsparcia, z jakiegoś powodu znalazłeś się w szpitalu w poszukiwaniu innej niż w domu pomocy.

Czemu chcesz, aby w szpitalu była z Tobą mama? Czy jest Ci łatwo radzić sobie samodzielnie z różnymi trudnymi sytuacjami? Może właśnie brak takiej umiejętności to część Twojego problemu. Szpital to bezpieczne miejsce, aby się tego dowiedzieć i doświadczyć samodzielności.

Ponadto w szpitalu ważne są też relacje z innymi pacjentami. Obecność mamy czy taty może takie doświadczenie utrudnić.

Nowe/ Dlaczego nie mogę w szpitalu zrobić makijażu  twarzy (dziewczęta nastoletnie)?

Dorośli mają prawo oczekiwać od nastolatków różnych rzeczy. W tym również w szpitalu. Oczekiwania z czegoś wynikają, mają jakiś cel. Warto się spytać o powody tego czy innego zakazu i nakazu. Jeśli po wyjaśnieniach nadal się z oczekiwaniem dorosłych nie zgadzasz, to rozsądnie jest zrobić dwie rzeczy: zastosować się do zakazu lub nakazu oraz poprosić o interwencję Rzecznika Praw Pacjenta lub inną dorosłą osobę mającą autorytet, która nie jest bezpośrednio zaangażowana w prowadzenie zakazu. Zawsze możesz poprosić też o przekazanie Tobie i Twoim bliskim zakazu na piśmie z określeniem osoby, która za niego odpowiada.

Zakaz robienia makijażu nie jest jakąś uniwersalną zasadą w oddziałach psychiatrycznych. W wielu oddziałach jest dozwolony, w części miejsc w jedynie ograniczonej formie, a w części miejsc zdecydowano się na jego zakaz. Wynika to z różnej organizacji pracy i możliwości zapewnienia bezpieczeństwa pacjentom. Nie uważamy, że makijaż jest szkodliwy! Jednak buteleczki, pojemniczki i inne opakowania przyborów do makijażu mogą stanowić przedmioty niebezpieczne i służyć do zachowań autoagresywnych. Nawet jeżeli ten problem Ciebie nie dotyczy, są inne osoby, które mogą użyć Twoich rzeczy do robienia sobie krzywdy. Bezpieczeństwo jest powodem większości ograniczeń w szpitalach psychiatrycznych! Nie zawsze oddział posiada odpowiednią ilość osób z personelu, aby liczne kosmetyki były przechowywane np. w depozycie, schowku pod kluczem albo u pań pielęgniarek i stosowane pod ich nadzorem. O tym, dlaczego wprowadzono zakaz makijażu i czy jest jakieś rozwiązanie tej sytuacji w Twoim oddziale najlepiej porozmawiaj ze swoim lekarzem.

Nowe/ Dlaczego nie mogę mieć przy sobie telefonu komórkowego?

Osoby przebywające w szpitalu psychiatrycznym mają nieograniczone prawo do komunikacji ze światem zewnętrznym. Nikt nie może pozbawiać ich możliwości kontaktu z bliskimi. Personel ma obowiązek zapewnić intymność i dyskrecję komunikacji z bliskimi. Telefon w oddziale powinien być w pełni dostępny dla pacjentów. W wielu oddziałach psychiatrycznych niedopuszczalne jest jednak posiadanie telefonu komórkowego. Jest kilka powodów dla których tak się dzieje. Większość z nich ma aparaty fotograficzne, możliwość nagrywania filmów oraz dostęp do Internetu. Robienie zdjęć i nagrywanie w oddziałach psychiatrycznych nie może mieć miejsca! Każdy pacjent ma prawo do prywatności, intymności, tajemnicy swojej choroby i leczenia, w tym tego, że w ogóle znajduje się w szpitalu. Ujawnienie zdjęć czy filmów z oddziału psychiatrycznego, zwłaszcza ich publikacja w Internecie, np. w mediach społecznościowych, może mieć poważne, czasem trudne do przewidzenia skutki. Są osoby, które tygodniami, miesiącami, a nawet latami zastanawiają się, jak powiedzieć bliskim o swoich problemach, chorobie i konieczności leczenia psychiatrycznego. Potrzebują dużo czasu, aby samemu zaakceptować te fakty i nawet nie chcą myśleć o możliwości ujawnienia takich informacji większej grupie (obcych) ludzi. Może Tobie w chwili hospitalizacji ujawnienie informacji o miejscu swojego pobytu wydaje Ci się akurat dobrym pomysłem. Weź jednak pod uwagę, że z czasem możesz nie być z tego już tak zadowolony/zadowolona. Tak czy inaczej, robienie zdjęć i filmów w oddziale psychiatrycznym oraz ich publikacja są łamaniem praw innych pacjentów. Zdarzało się w przeszłości, że do sieci trafiały zdjęcia z oddziałów osób, które nawet nie zdawały sobie z tego sprawy.

Telefony są też zakazane z powodu możliwości użycia ich fragmentów do zachowań autoagresywnych. Ponadto wiele osób hospitalizowanych w oddziałach psychiatrycznych ma też problem uzależnienia od mediów społecznościowych i korzystania z komórek. Ograniczenie ich dostępności ma pomóc w leczeniu.

Informacja o tym, że użycie telefonu komórkowego jest zakazane, powinna być umieszczona w regulaminie oddziału lub w osobnym komunikacie kierownika oddziału czy dyrektora szpitala. Niedopuszczalne jest jednak, aby brak osobistych telefonów uniemożliwiał kontakt z rodziną.

Nowe/ Dlaczego personel nie informuje nas na temat naszej choroby?

Masz prawo, bez względu na wiek, uzyskać informację na temat swojego stanu zdrowia, dowiedzieć się, jaką masz diagnozę i możliwości leczenia. Informacja ta powinna być Ci przekazana w przystępnej i zrozumiałej dla Ciebie formie. Porozmawiaj ze swoim lekarzem na ten temat. Jeżeli masz poczucie, że łamane jest Twoje prawo do informacji na temat swojego stanu zdrowia, skontaktuj się z Rzecznikiem Praw Pacjenta.

Dlaczego koleżanki z sali mogą wyjść na spacer, a ja nie?

Pacjenci w szpitalu mają prawo do weekendowych przepustek oraz do wychodzenia pod opieką bliskich. W wielu oddziałach odbywają się też spacery czy zorganizowane wyjścia z personelem. Istnieje kilka powodów, dla których Twoje prawo do swobodnego przemieszczania się może być w szpitalu ograniczone. Po pierwsze dzieje się tak, gdy jesteś w oddziale krótko i personel jeszcze słabo Cię zna. Wówczas trudno ocenić, czy Twój stan zdrowia pozwala na bezpieczne wyjścia. Po drugie możesz mieć ograniczoną możliwość wychodzenia z oddziału, gdy istnieje zagrożenie dla Twojego zdrowia lub życia, np. z powodu tendencji czy myśli samobójczych. Wyjścia są też ograniczone z powodów epidemiologicznych, np. w okresie epidemii Covid19. Pamiętaj, wyjścia i przepustki z oddziału to TWOJE PRAWO, a nie przywilej. Powody, dla których Twoje prawo swobody przemieszczania się jest ograniczone, muszą być Ci przedstawione.

Czy mogę mieć w szpitalu ulubioną zabawkę?

Istnieją zasady dotyczące tego, co można, a czego nie można mieć ze sobą w szpitalu psychiatrycznym. Mają one za zadanie zapewnić bezpieczeństwo jego pacjentom. Zasady mogą nieco różnić się w poszczególnych szpitalach. Zwykle nie sprzeciwiamy się przynoszeniu ulubionych przytulanek i maskotek, ale zwracamy uwagę, czy zabawki są dla wszystkich bezpieczne. Jeśli nie możesz mieć ze sobą jakiejś zabawki, to na pewno istnieje dla tego ważny powód. Personel szpitala powinien Ci wytłumaczyć, dlaczego tak jest.

Czy w szpitalu mogę mieć swoje pieniądze?

Regulaminy wielu oddziałów psychiatrycznych dla dzieci i młodzieży nie dopuszczają posiadania przy sobie pieniądze. Nie zaleca się również przynoszenia cennych przedmiotów — po prostu trudno je upilnować. Do czego potrzebujesz pieniędzy w szpitalu? Czy w okolicy jest sklep, w którym chciałbyś zrobić zakupy? Zakaz posiadania pieniędzy przy sobie nie oznacza, że nie możesz korzystać ze swoich pieniędzy. W razie potrzeby pieniądze mogą być pozostawione dla Ciebie w depozycie, tj. w bezpiecznym schowku na oddziale, np. u pań pielęgniarek.
Każdy punkt regulaminu oddziału powinien być dla Ciebie jasny. Jeśli masz jakieś wątpliwości, po prostu poproś o ich wyjaśnienie osobę z personelu.

Dlaczego, będąc w szpitalu, nie mogę mieć słodyczy przy sobie?

W wielu szpitalach psychiatrycznych występują ograniczenia dotyczące rodzaju czy ilości jedzenia, które można mieć przy sobie. Dotyczy to zwłaszcza osób z trudnościami w obszarze odżywiania się, np. osób z bulimią, anoreksją czy napadowym objadaniem się. Słodycze są niezdrowe, a dla poszczególnych osób szczególnie niekorzystne, np. dla przyjmujących neuroleptyki — leki, których skutkiem niepożądanym jest często wzrost apetytu i w efekcie przyrost masy ciała. Ograniczenie dostępu do słodyczy ma wówczas na celu zmniejszenie ryzyka szybkiego i niekontrolowanego przyrost wagi. Jeśli zadajesz to pytanie, to pewnie nie wytłumaczono Ci dobrze w szpitalu powodów, dla których nie możesz mieć ze sobą słodyczy. Zapytaj o to! Jeśli odpowiedź Cię nie przekona, możesz poprosić o pomoc Rzecznika Praw Pacjenta.

O czym należy pamiętać na rozprawie w sądzie?

Wizyta w sądzie, zwłaszcza w sytuacji, w której rozprawa dotyczy nas bezpośrednio, jest niewątpliwie ważnym wydarzeniem. Należy jednak pamiętać, że dla sądu w sprawach rodzinnych najważniejsze jest dobro dziecka. Wszystkie decyzje sędziego, będą podejmowane z myślą o jak najlepszym zabezpieczeniu sytuacji dziecka. 
Dlatego to bardzo ważne, aby na zadawane przez sędziego pytania odpowiadać zgodnie z prawdą i wyczerpująco. Tylko znając dokładnie całą sytuację, sąd będzie mógł podjąć dobrą decyzję.

Możesz zadawać sędziemu pytania, jeśli czegoś nie rozumiesz czy nie wiesz, jak się zachować.

Pamiętaj, żeby na sali rozpraw nie używać telefonu. Najlepiej wyłącz go przed wejściem.

Co decyduje o tym, gdzie zostanie umieszczone dziecko, które złamało prawo?

Jeśli dziecko złamie prawo, sąd stosuje wobec niego najlepszy sposób oddziaływania wychowawczego lub poprawczego, przewidziany w Ustawie o postępowaniu w sprawach nieletnich.

Ta ustawa przewiduje różne rodzaje środków, w zależności od tego w jaki sposób dziecko złamało prawo. Sąd może np. udzielić upomnienia albo orzec nadzór kuratora sądowego. Może też zastosować inne środki, takie jak umieszczenie w młodzieżowym ośrodku wychowawczym lub zakładzie poprawczym. Wszystko zależy od rodzaju i charakteru zachowania albo rodzaju popełnionego przez dziecko czynu, okoliczności jego popełnienia i stopnia zdemoralizowania. Ważne jest, czy wcześniej wobec dziecka były już stosowane jakieś środki wychowawcze. Jeśli nie przyniosły efektów to wówczas należy zastosować  ostrzejszy środek.

Przed wydaniem postanowienia o umieszczeniu w młodzieżowym ośrodku wychowawczym albo zakładzie poprawczym sąd ma obowiązek zasięgnąć opinii biegłych na temat dziecka (np. psychologa, pedagoga), aby ustalić jak najlepszy sposób  pomocy i wsparcia.

Co będzie, jeśli z jakichś powodów losowych będę musiał opuścić szpital? Czy można otrzymać przepustkę?

W szpitalach i oddziałach psychiatrycznych pacjentom przysługuje możliwość kilkudniowej przepustki nie wiążącej się z koniecznością wypisu. Służy ona przede wszystkim do sprawdzenia, czy czujesz się już na tyle dobrze, by być wypisanym do domu. Jeśli Twój lekarz nie chce dać Ci przepustki, to dopytaj o powody tej decyzji. Zwykle przepustka udzielana jest w końcowym okresie hospitalizacji. Musi być uzgodniona z Twoimi rodzicami/opiekunami. Biorą oni odpowiedzialność za Ciebie na ten czas. W okresie pandemii COVID lub z innych powodów przepustki mogą być na pewien czas wstrzymane. Decyzja taka powinna być jednak pisemna i w jasny sposób określać, na jak długo ona obowiązuje.

W wielu szpitalach i oddziałach, jeśli stan pacjenta na to pozwala, możliwe są też krótkie wyjścia z oddziału pod opieką rodziców. Nie ma na to żadnych przepisów i bywa to różnie rozwiązywane w poszczególnych miejscach.

Jak zachować ciągłość leczenia, gdy pacjent kończy 18 lat, a kolejka do poradni zdrowia psychicznego dla dorosłych jest bardzo długa?

Ukończenie 18 lat nie oznacza, że nie można korzystać z pomocy psychiatry dzieci i młodzieży. Do końca nauki w szkole ponadpodstawowej (do ukończenia 21 lat) można korzystać z pomocy ośrodków dedykowanych dzieciom i młodzieży. Jeśli zmiana miejsca leczenia jest konieczna, to warto pomyśleć o tym z wyprzedzeniem. Wiadomo przecież, kiedy kończysz 18 lat! Upewnij się, że lekarz psychiatra dorosłych wie, jak przebiegało Twoje leczenie w poradni dla dzieci i młodzieży. Zdarza się, że lekarze zajmujący się dorosłymi mają mniejszą wiedzę dotyczącą problemów wieku rozwojowego.  Dopytaj o powody ewentualnej zmiany farmakoterapii i innych zaleceń. Właściwe może być kontynuowanie leczenia, np. leki na ADHD możesz stosować również w dorosłości.

Czy dziecko nie będące w wieku szkolnym (poniżej 7 r.ż.) może być hospitalizowane w szpitalu psychiatrycznym?

Hospitalizacją psychiatryczną mogą być objęte dzieci bez względu na swój wiek. Istnieje jednak bardzo mało wskazań do hospitalizacji psychiatrycznej dzieci poniżej 7. roku życia.

Czy ktoś się dowie o tym, że byłem u psychiatry?

Tajemnica lekarska i psychiatryczna chroni przed ujawnieniem informacji nie tylko o tym, dlaczego się leczymy, ale nawet o tym, że się leczymy. Jest tu tylko kilka precyzyjnie zdefiniowanych wyjątków. Tajemnica może zostać uchylona, gdy istotnie zagrożone jest Twoje życie i zdrowie lub życie i zdrowie innych osób, doszło do bardzo poważnego przestępstwa lub ujawnienie tajemnicy związane jest z ważnymi kwestiami w sprawowaniu opieki rodzicielskiej. Może być ona też ujawniona innemu pracownikowi służby zdrowia, gdy jest to niezbędne w opiece nad tobą lub służy nauce zawodu. W tym ostatnim wypadku powinieneś na to wyrazić zgodę. 

Przedyskutuj ze swoim lekarzem, psychologiem, psychoterapeutom swoje obawy, co do zachowania tajemnicy. Na pewno zostaną one wyjaśnione.   

Co to jest tajemnica lekarska?  Czy obowiązuje ona tylko lekarza czy panią pielęgniarkę albo psychologa również?

Tajemnica lekarska znaczy, że lekarz musi zatrzymać dla siebie (czyli w tajemnicy) wszystkie informacje o Tobie, których się dowiedział. Tajemnica dotyczy też dokumentacji medycznej. Obowiązuje ona wszystkich pracowników służby zdrowia.  Tajemnica psychiatryczna jest jeszcze ściślejsza niż lekarska. Nie wolno nam ujawnić niczego co mogłoby być w jakikolwiek sposób użyte przeciwko naszemu pacjentowi. Tajemnica lekarska i psychiatryczna chroni przed ujawnieniem informacji nie tylko o tym dlaczego ktoś się leczy ale nawet o tym, że się leczy. Jest tu tylko kilka precyzyjnie zdefiniowanych wyjątków. Tajemnica może zostać uchylona gdy istotnie zagrożone jest Twoje życie i zdrowie lub życie i zdrowie innych osób, doszło do bardzo poważnego przestępstwa lub ujawnienie tajemnicy związane jest z ważnymi kwestiami w sprawowaniu opieki rodzicielskiej. Może być ona też ujawniona innemu pracownikowi służby zdrowia gdy jest to niezbędne w opiece nad tobą lub służy nauce zawodu. W tym ostatnim wypadku powinieneś na to wyrazić zgodę.

Czy "tajemnica lekarska" obowiązuje także w przypadku wystąpienia myśli/zachowań samobójczych? 

Jeśli myśli lub zachowania samobójcze istotnie zagrażają Twojemu życiu lub zdrowia to lekarz ma obowiązek ujawnić ten fakt innym osobom - zwłaszcza jeśli to ujawnienie może poprawić Twój stan i ustrzec Cię przed samobójstwem. Ta sama zasada dotyczypsychologa czy psychoterapeuty. Nie martw się, nikt nigdy nie zrobi tego pochopnie i bez uszanowania Twojego zdania na ten temat. Ujawnienie Twoich myśli i tendencji samobójczych innym ma sprawić, że będziesz bezpieczniejszy. Czasami wiąże się to ze skierowaniem do szpitala. Niekiedy ujawnienie ma na celu ustalenie tak zwanego PLANU BEZPIECZEŃSTWA. Jest on obgadanym z bliskimi planem jak postępować, gdy trudno będzie ci kontrolować myśli samobójcze. Czasami ujawnienie związane jest z tym, że po prostu o tak ważnej sprawie trzeba porozmawiać. Niekiedy rozmowa i wyrażenie pretensji do bliskich powoduje, że myśli samobójcze stają się mniej intensywne. 

Kiedy psycholog musi poinformować rodziców o moim stanie zdrowia?

Psychologa i psychoterapeutę obowiązuje podobna  taka sama tajemnica zawodowa jak lekarza. Masz prawo oczekiwać, że to co powiesz, zostanie między nim a tobą.   Jest jednak kilka powodów, dla których tajemnica może zostać ujawniona. Po pierwsze stanie się tak jeśli w istotny sposób zagrożone jest Twoje życie lub zdrowie albo życie i zdrowie innych osób. Ujawnienie tajemnicy dotyczyć może też takich przypadków w których pewne informacje niezbędne są rodzicom do opieki nad Tobą. Specjalista zdrowia psychicznego może też poinformować rodziców ogólnie o twoim stanie zdrowia, nie opowiadając wszystkich szczegółów. 

Nasze doświadczenia są takie, że im bardziej rodzice są włączeni w opiekę nad dzieckiem, tym większa jest szansa na wyzdrowienie. Z drugiej jednak strony dziecko podobnie jak dorosły ma prawo do swoich tajemnic. Zawsze bardzo starannie rozważamy jakie informacje z procesu leczenia są tak naprawdę potrzebne rodzicom. 

Czy rodzice mogą wypisać mnie na żądanie ze szpitala?

Na początku warto napisać, że w każdym szpitalu rodzic (przedstawiciel ustawowy) może zażądać wypisu pacjenta. Jednak w szpitalu psychiatrycznym lub w oddziale psychiatrycznym ostateczną decyzję o wypisie podejmuje lekarz. Jeżeli lekarz stwierdzi, że stan zdrowia pacjenta zagraża życiu lub zdrowiu, to może takiego pacjenta zatrzymać w szpitalu/oddziale wbrew woli rodzica. Od tego momentu pacjent jest leczony bez zgody. W takiej sytuacji szpital/oddział psychiatryczny musi poinformować sąd opiekuńczy, że pacjent został zatrzymany w szpitalu/oddziale. Następnie musi się odbyć rozprawa, a sąd musi podjąć decyzję, czy zatrzymanie wbrew woli było konieczne. Może być też inna sytuacja. Pacjent od samego początku może przebywać w szpitalu/oddziale psychiatrycznym bez zgody. Wtedy rodzic również może zażądać wypisu. Jeżeli lekarz się nie zgodzi na wypis, to rodzic może odwołać się do sądu opiekuńczego.

W innych szpitalach (niepsychiatrycznych) rodzic (przedstawiciel ustawowy) również może zażądać wypisu pacjenta. Ale również w tej sytuacji lekarz może nie zgodzić się na wypis. W takiej sytuacji szpital również musi zawiadomić sąd opiekuńczy.

Jak mogę się skontaktować z Rzecznikiem albo z sędzią? Czy mogę wysłać email albo list? 

W każdym wydziale rodzinnym i nieletnich są wyznaczone dyżury sędziów, podczas których podejmują oni decyzje w sprawach pilnych.  Jeżeli chcesz skontaktować się z sędzią, możesz przyjść do sądu i poprosić pracowników ochrony o zaprowadzenie cię do sędziego. Jeżeli sędzia nie będzie mógł z tobą porozmawiać, ponieważ będzie rozpoznawał sprawy lub wykonywał czynności poza budynkiem sądu możesz porozmawiać z kuratorem rodzinnym, który uważnie cię wysłucha i przekaże wszystko sędziemu. Możesz wysłać list lub mejla do sądu i opisać swoją sprawę. Adres sądu i  adres poczty elektronicznej znajdziesz na stronach internetowych danego sądu. List lub mejl zostanie przekazany sędziemu.

W Polsce działa kilku rzeczników, np. Rzecznik Praw Obywatelskich, Rzecznik Praw Dziecka, Rzecznik Praw Pacjenta, Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego. Z każdym z tych rzeczników można się skontaktować telefonicznie, mailowo, pisemnie (wysłanie listu), za pośrednictwem strony internetowej. Przykładowo numer telefonu do Rzecznika Praw Pacjenta to 800 190 590. Numer telefonu do Rzecznika Praw Obywatelskich to 800 676 676, natomiast do Rzecznika Praw Dziecka 800 12 12 12. Są to numery bezpłatne. Informacje na temat Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego powinny wisieć w oddziale, w widocznym dla pacjentów miejscu. Lista Rzeczników Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego jest zamieszczona również na stronie internetowej Biura Rzecznika Praw Pacjenta.

Czy gdy zwrócę się po pomoc, to moi rodzice zostaną poinformowani? 

Zastanawiam się, dlaczego to dla Ciebie ważne, aby Twoi rodzice nie wiedzieli, że szukasz i potrzebujesz pomocy. Czy coś Ci grozi z ich strony? Czy jesteś w niebezpieczeństwie? Czy raczej boisz się niezrozumienia, przykrości albo złości z ich strony z powodu Twoich problemów?

Jeżeli nie masz skończonych 18 lat, Twoi opiekunowie prawni, czyli najczęściej właśnie rodzice, muszą zgodzić się na różne badania i Twoje leczenie. Inaczej jest, kiedy Twoje życie i zdrowie jest w niebezpieczeństwie, ale i tak Twoi rodzice zostaną poinformowani o Twojej sytuacji. Zastanówmy się teraz, co to dla Ciebie oznacza.

Jeżeli rodzice grożą Ci, biją lub obrażają, boisz się ich i czujesz, że są dla Ciebie niebezpieczni, masz zawsze prawo zwrócić się o pomoc. Telefony zaufania dla dzieci to miejsce, w które zawsze możesz zadzwonić, bez względu na sytuację, i poprosić o pomoc. Możesz zgłosić się na policję, możesz powiedzieć lekarzowi czy psychologowi na spotkaniu, czy nauczycielowi w szkole, że jesteś ofiarą przemocy i że POTRZEBUJESZ POMOCY. Jeżeli będziesz się bał wrócić do domu, znajdzie się dla Ciebie miejsce. Jest tzw. pogotowie opiekuńcze - miejsce, do którego zawsze możesz iść, jeżeli boisz się powrotu do domu i zostać tam tak długo, aż znajdzie się dla Ciebie inne bezpieczne rozwiązanie Twoich problemów. Rodzice oczywiście dowiedzą się, że poprosiłeś o pomoc, ale nie będą mogli Ci zrobić żadnej krzywdy, bo będziesz pod opieką innych osób dorosłych. Może też się zdarzyć tak, że osoba, która robi Ci krzywdę otrzyma NATYCHMIASTOWY zakaz powrotu do domu. 

Jeżeli masz inne problemy i po prostu boisz się, co na nie powiedzą rodzice, gdy się dowiedzą, porozmawiaj o tym z kimś z bliskiego otoczenia, np. z pedagogiem czy psychologiem szkolnym albo nauczycielem czy wychowawcą. Powiedz, że masz problem i nie wiesz, jak o nim rozmawiać z rodzicami. Jeżeli boisz się również reakcji innych dorosłych, zadzwoń na telefon zaufania dla dzieci, gdzie ANONIMOWO, czyli nie mówiąc, jak się nazywasz, możesz opowiedzieć o swoich problemach i zastanowić się, jak je rozwiązać albo jak o nich powiedzieć rodzicom.

Jeżeli czujesz, że nie radzisz sobie ze swoimi emocjami, problemami albo stresem, albo martwią Cię jakieś objawy psychiczne czy fizyczne, pewnie dobrze byłoby poradzić się psychologa czy lekarza. Wtedy potrzebna będzie zgoda Twojego opiekuna, czyli przynajmniej jeden z rodziców dowie się, że szukasz pomocy, ale nie musisz opowiadać mu/im dokładnie o tym, co się dzieje. Możesz poprosić rodzica/rodziców o rozmowę ze specjalistą, bo nie dajesz już sobie rady ze swoimi trudnościami, ale nie umiesz im o nich opowiedzieć. Wtedy z lekarzem czy psychologiem zastanowicie się wspólnie co i jak dobrze powiedzieć rodzicom. Zobacz, w żadnej z tych sytuacji nie jesteś sam! Poproś o pomoc i wspólnie znajdziemy rozwiązanie dla Twojego problemu 😊

Nie lubię, nie dogaduję się ze swoim lekarzem, ale lubię inną panią doktor. Czy może ona być moim lekarzem prowadzącym? 

Czasami się tak zdarza, że dwie osoby nie nadają na wspólnej fali, nie potrafią złapać kontaktu. W psychiatrii jednak pojawia się też zjawisko, które nazywa się – uwaga! nowe słowo - przeniesienie. Oznacza ono, że przenosimy na psychoterapeutę, psychiatrę, psychologa doświadczenia z relacji z kimś istotnym z naszej przeszłości. Na przykład, ktoś miał trudną relację z ojcem i teraz lekarz psychiatra kojarzy mu się z kimś, komu nie bardzo można zaufać. Czasami zdarza się też, że mamy ogólnie tendencje do tego, że jednych ludzi postrzegamy jako bardzo fajnych, a innych jako niefajnych. Dopiero musimy się nauczyć, że każdy ma trochę dobrych i trochę złych cech. Nikt nie jest idealny. Zanim poprosisz o zmianę lekarza, zastanów się, czy to przypadkiem nie jest któryś z tych problemów. Zastanów się, czy zmiana lekarza nie będzie po prostu ucieczką od czegoś trudnego, ale ważnego dla Ciebie. O swoich trudnościach w relacji z lekarzem najlepiej porozmawiaj właśnie z nim!

Na jak długo przewiduje się pobyt dziecka w szpitalu? 

Przepis prawa nie mówi, jak długo pacjent musi być w szpitalu psychiatrycznym. O długości pobytu decydują lekarze. Jak długo będziemy w szpitalu zależy z pewnością od naszego stanu zdrowia. Może być tak, że po miesiącu lekarz zdecyduje wypisać pacjenta ze szpitala. Może być również tak, że nawet po 3 miesiącach pacjent będzie musiał dalej się leczyć. Oczywiście nie zawsze musi tak być. Są sytuacje, że pacjenci wychodzą do domu po kilku dniach, lub po jednym czy dwóch tygodniach. W tym zakresie nie ma reguły.

Również rodzic/opiekun może zażądać wypisu. Wtedy lekarze muszą zdecydować, czy wypisanie do domu nie będzie przedwczesne. W szpitalu psychiatrycznym pacjent może być zatrzymany wbrew swojej woli, albo wbrew woli rodzica/opiekuna. Musi jednak wystąpić sytuacja opisana przez przepis prawa. Taką sytuacją jest stwarzanie zagrożenia dla życia lub zdrowia – swojego lub innych osób.

Codziennie rano odbywa się spotkanie wszystkich pacjentów i personelu. Czy muszę zawsze zabierać głos, nawet jak nie chcę tego robić? 

Pytasz o zebranie społeczności, jak wspomniałeś, spotkanie wszystkich pacjentów i osób z personelu, które w zależności od danego oddziału odbywa się codziennie lub w wybrane dni tygodnia.

Wielu pacjentów obawia się tych spotkań! Dzieci i młodzież często nie mają wielu doświadczeń, a czasem w ogóle ich nie mają wypowiadania się w większej grupie osób. Obawiają się, o co mogą zostać zapytane, swoich odpowiedzi i reakcji innych na to, co powiedzą. Może kojarzy Ci się to z odpowiadaniem przed tablicą... ?

Dlaczego robimy te spotkania, skoro wiemy, że Cię one stresują?

Jesteś na oddziale w pewnej grupie osób - pacjentów oraz osób z personelu, z którymi masz do czynienia kilka razy dziennie. Z jednymi możesz mieć lepsze, koleżeńskie relacje, z innymi rzadkie, poprawne kontakty, z innymi możesz być w konflikcie. Twoje relacje i wydarzenia w grupie wpływają na Twoje funkcjonowanie, a Twoje samopoczucie i zachowania wpływają na grupę, w której jesteś. Właśnie dlatego ważne jest, aby omawiać wspólnie niektóre wydarzenia. Często te najtrudniejsze, o których nie potrafimy mówić, mają na nas największy wpływ i przemilczenie ich może nam po prostu zaszkodzić. Czasem usłyszenie od innych pacjentów, jak oni się czują i co myślą o pewnych zdarzeniach, może nam pomóc poradzić sobie z trudnymi emocjami.

Oczywiście, zebranie społeczności nie służy temu, abyś opowiadał o swoich najtrudniejszych, najintymniejszych problemach - masz prawo do tajemnicy i nie musisz mówić o niczym, o czym sobie nie życzysz, ale warto rozmawiać o tym, co dzieje się na oddziale. Wydarzenia i sprawy oddziału dotyczą wszystkich, oczywiście w różnym stopniu. Niektórzy bardziej, niektórzy mniej zdają sobie z tego sprawę, jednak niepokój czy napięcie na oddziale potrafi się udzielić wszystkim.

Uczestniczenie w zebraniu społeczności jest częścią planu zajęć, a zajęcia częścią Twojego leczenia. Jeżeli chcesz się leczyć, staraj się uczestniczyć w zajęciach, nawet gdy początkowo nie widzisz w nich sensu. Zebranie społeczności uczy wielu ważnych umiejętności, które przydadzą Ci się w dalszym leczeniu, zdrowieniu i życiu w ogóle. Doświadczysz wypowiadania się w grupie w sposób bardzo bezpieczny. Każdy z pacjentów, który jest jej częścią ma własne, często wstydliwe problemy i podobnie jak Ty myśli o tym, żeby nie powiedzieć czegoś głupiego. Nauczysz się słuchania i bycia słuchanym. Być może będziesz mieć okazję przećwiczyć umiejętności dyskusji, wyrażania swojego zdania, proszenia o pomoc lub interwencję w ważnych dla Ciebie sprawach. Aby nauczyć się tych wszystkich ważnych rzeczy, trzeba ich po prostu spróbować. Nabyte w ten sposób umiejętności przydadzą Ci się w życiu.

Jeżeli dalej jesteś nieprzekonany, pozostaje nam odpowiedzieć, że tak, uczestniczenie w zajęciach, w tym w zebraniu społeczności, jest obowiązkowe. Zabieranie głosu jest sposobem uczestniczenia w zajęciach, ale jeżeli nie chcesz o czymś trudnym, intymnym dla Ciebie mówić, właśnie to możesz powiedzieć na zebraniu społeczności. Możesz zapytany wyjaśnić, że np. o pewnych sprawach jest Ci trudno rozmawiać albo są dla Ciebie zbyt osobiste, żeby się tak otwarcie nimi dzielić. W indywidualnej rozmowie z lekarzem czy psychologiem możesz poruszyć ten temat i wspólnie możecie się zastanowić nad Twoimi trudnościami na zebraniu społeczności oraz jak sobie z nimi radzić.

Co się stanie, gdy dostanę skierowanie do szpitala, ale tam się nie zgłoszę? 

Jeżeli pytasz o konsekwencje prawne, to nie ma takich. Leczenie w szpitalu jest propozycją leczenia, czasem konieczną i niezbędną w ocenie lekarza, ale Ty i Twoi rodzice macie prawo z niej nie skorzystać.

Jeżeli pytasz o konsekwencje dla Twojego zdrowia i życia, to może ich być niestety bardzo dużo. O to, dlaczego jesteś skierowany do szpitala i co się stanie, jeżeli się do niego nie zgłosisz, najlepiej zapytać swojego lekarza. Pamiętaj, zgłoszenie do szpitala jeszcze nie oznacza, że Ty i Twoi rodzice zgadzacie się na leczenie. Zanim na cokolwiek będziecie się zgadzać lub nie, spotkacie się z lekarzem psychiatrą, który zapozna się dokładnie z Twoją sytuację i wspólnie z Tobą, i Twoimi rodzicami, zaplanuje dalsze leczenie, w szpitalu lub nie. Lekarza również możesz pytać o różne sprawy i najlepiej może wyjaśnić Ci, dlaczego warto leczyć się w szpitalu lub nie, i co się stanie, jeżeli się na to nie zgodzisz.

Nie znamy Twojej sytuacji, ale możemy powiedzieć, czym może grozić niezgłoszenie się do szpitala. Jeżeli Twoje leczenie trwa już długo i nie do końca Ci pomaga, szpital jest szansą na lepsze leczenie. Jeżeli nie zgłosisz się do szpitala, przynajmniej na razie  po prostu tracisz szansę na lepsze leczenie właśnie. Jeżeli wciąż do końca nie wiadomo, co tak naprawdę jest Twoim problemem, w szpitalu można szybciej i łatwiej ocenić, co takiego się właściwie dzieje. Rezygnujesz ze zgłoszenia się do szpitala, rezygnujesz z tej szansy. Wreszcie, jeżeli jakaś trudna sytuacja z Twoim zdrowiem zadecydowała o pilnym skierowaniu Cię do szpitala, np. myśli samobójcze, a może niepokojąco szybkie tracenie na wadze - leczenie w szpitalu może być najlepszym, czasem jedynym sposobem ratowania Twojego zdrowia i życia. Jeżeli rezygnujesz z tej szansy, może odbić się to na Twoim zdrowiu, wydłużyć Twoje cierpienie albo nawet bezpośrednio narazić Twoje życie.

Skierowanie do szpitala psychiatrycznego jest ważne przez 14 dni, od chwili otrzymania od lekarza. Jeżeli nie zgłosisz się w ciągu tych 14 dni, to skierowanie traci ważność. Nie oznacza to jednak, że nie możesz skorzystać z pomocy lekarza w szpitalu psychiatrycznym. W sytuacjach zagrożenia Twojego życia lub zdrowia masz prawo do pomocy nawet bez skierowania. Jeżeli zgłosisz się do izby przyjęć w szpitalu psychiatrycznym bez skierowania, to ostateczną decyzję o leczeniu podejmuje lekarz. Jeżeli lekarz zbada Cię i stwierdzi, że nie ma konieczności leczenia w szpitalu, to Twoja wizyta zakończy się tylko na tak zwanej konsultacji.

WAŻNE!!! Zgodnie z przepisem prawa, skierowanie nie jest potrzebne do lekarza psychiatry. Jeżeli chciałbyś/chciałabyś skorzystać z pomocy lekarza psychiatry, to nie musisz mieć skierowania od lekarza rodzinnego.

Dlaczego zostałem zapięty w pasy? Dlaczego pacjentów zapina się w pasy? 

Pytasz teraz o jedną z najtrudniejszych rzeczy w naszej pracy. Unieruchomienie, bo o nim teraz mowa, jest określoną przepisami prawa formą zabezpieczenia pacjenta przed takimi jego zachowaniami, które zagrażają zdrowiu i/lub życiu jego samego lub/i innych osób. Zabezpieczenie pasami jest właśnie sposobem unieruchomienia. Może być zastosowane, kiedy pacjent jest agresywny, pobudzony, atakuje innych wprost albo wypowiada groźby zrobienia innym krzywdy, rzuca przedmiotami, przez co stanowi potencjalne zagrożenie dla innych pacjentów i osób z personelu. Druga sytuacja, w której unieruchomienie może być zastosowane, ma miejsce, kiedy istnieje realne ryzyko, że zrobisz sobie krzywdę. Dzieje się tak, kiedy nie przestajesz się samookaleczać lub groźnie samookaleczyłeś się i istnieje duże ryzyko, że zrobisz to ponownie. Dzieje się tak, kiedy wypowiadasz myśli i/lub groźby samobójcze albo niepilnowany podejmujesz próby skrzywdzenia/zabicia się. O tym, dlaczego zostałeś zapięty w pasy, powinieneś zostać poinformowany przez osobę o tym decydującą. Porozmawiaj też o tym ze swoim lekarzem prowadzącym i psychologiem, i dowiedz się, co możesz/cie zrobić, aby taka sytuacja się nie powtórzyła. Stosowanie przymusu poddawane jest kontroli przez kierownika oddziału, wizytującego oddział sędziego oraz rzecznika praw pacjenta. 

Czy do Rzecznika Praw Pacjenta mogę zwrócić się sam po pomoc, czy potrzebuję zgody rodzica? 

Do Rzecznika Praw Pacjenta możesz się sam zgłosić, bez względu na wiek. Rzecznik Praw Pacjenta albo Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego swoje działania podejmuje nie tylko na podstawie otrzymywanych sygnałów/zgłoszeń. Rzecznicy mogą również działać „z własnej inicjatywy”. Oznacza to, że zgłoszenie od Ciebie może być impulsem dla rzecznika, aby podjąć własne działania.

Oczywiście są sprawy, w których rzecznik będzie musiał porozmawiać z rodzicem/opiekunem. Taką sprawą jest na przykład wypis ze szpitala psychiatrycznego. Jeżeli pacjent jest niepełnoletni, to nie decyduje sam o wypisie. Tak więc nawet jak sam się zgłosisz do rzecznika z prośbą o pomoc w wypisaniu ze szpitala, to rzecznik nie podejmuje decyzji za rodzica/opiekuna.

Z jakimi sprawami mogę zwrócić się do Rzecznika?

Tak naprawdę do Rzecznika możesz się zgłosić z każdą sprawą. Pamiętaj, że rzecznik nie wykonuje sam wszystkich obowiązków. Rzecznik Praw Pacjenta swoją siedzibę ma w Warszawie. Aby Rzecznik był skuteczny, musi mieć wielu pracowników, którzy codziennie wykonują wiele obowiązków. To najczęściej ci pracownicy pomagają Tobie, jeżeli zgłosisz jakiś problem. Staramy się zawsze pomagać najlepiej jak potrafimy. Jest jednak wiele spraw, w których pracownicy Biura nie mogą pomóc. W takiej sytuacji najczęściej otrzymasz informację, że powinieneś się zgłosić do innego urzędu lub innej instytucji. Aby lepiej sobie to wyobrazić posłużymy się przykładem – do Biura Rzecznika Praw Pacjenta piszą osoby, które nie są zadowolone z działań policjantów i policjantek. W takiej sytuacji musimy poinformować, że nie jesteśmy urzędem, który zajmuje się skargami dotyczącymi policjantów. Wskazujemy również, że skargi na działania policji powinny być kierowane np. do komendanta policji.

Czy to o czym będę z Panią rozmawiał powie Pani moim rodzicom?

Rodzic posiadając władzę rodzicielską ma prawo otrzymywać informację na temat rozmów, które były przeprowadzane z dzieckiem. Inaczej sytuacja może wyglądać, gdy rodzic ma ograniczoną władzę rodzicielską lub jest jej pozbawiony. Wtedy mogą istnieć sytuacje, że rodzic nie będzie otrzymywał informacji o przeprowadzonych rozmowach z dzieckiem. Pamiętaj jednak!!! Lekarz lub psycholog powinien przekazywać rodzicom/opiekunom wyłącznie informacje istotne dla prowadzonego leczenia/terapii. Wyobraź sobie sytuację, że rodzic stosuje przemoc wobec dziecka. Nie musi być to przemoc fizyczna. Może to być także przemoc psychiczna. Czy lekarz powinien przekazywać takie informacje rodzicowi? Jeżeli lekarz/psycholog przekaże taką informację rodzicowi, to dziecko może czuć się zagrożone. W takiej sytuacji dziecko nie będzie ufać lekarzowi/psychologowi. Może to spowodować, że prowadzone leczenie lub prowadzona terapia nie będą dawały dobrych efektów.

Lekarza, psychoterapeutę czy psychologa obowiązuje tajemnica - tzw. tajemnica zawodowa. Wszystkie informacje dotyczące Ciebie są objęte tą tajemnicą. Jednocześnie rodzice mają prawo do informacji, które są im niezbędne do dobrego opiekowania się Tobą. Wymienione osoby nie będą rozmawiać o szczegółach Waszych rozmów, ale jeśli się okaże, że zdarzyło się albo dalej dzieje się coś, co istotnie wpływa na Twoje życie i zdrowie, i wymaga troski ze strony rodziców, rodzice powinni być o tym poinformowani. W praktyce najlepiej, jeśli wprost zapytasz lekarza, psychoterapeutę czy psychologa o to czy zachowa dla siebie daną informację. Możecie ustalić, że o pewnych sprawach sam poinformujesz rodziców. Inną sprawą jest, jeśli masz poczucie, że grozi Ci niebezpieczeństwo ze strony rodziców - jesteś ofiarą przemocy. W takiej sytuacji lekarz, psychoterapeuta czy psycholog będzie szukał dla Ciebie pomocy i ustali z Tobą dalszy plan działania.

Czy to prawda, że w szpitalu psychiatrycznym nie można robić zdjęć? 

Odpowiedź na to pytanie jest trudna i złożona. Bo przecież dlaczego ktoś nam zabrania robić zdjęć? Robiąc zdjęcie nie robimy nikomu krzywdy. Niestety… robiąc komuś zdjęcie możemy jednak zrobić krzywdę. Dzieci i młodzież korzystają dzisiaj z wielu portali internetowych na których zamieszczają między innymi różne zdjęcia. Czy chciałbyś, aby ktoś się dowiedział, że byłeś/aś w szpitalu psychiatrycznym? Możemy sobie wyobrazić sytuację, że koledzy/koleżanki z osiedla dowiedzą się, że ktoś się leczył w szpitalu psychiatrycznym. Mogą się oni dowiedzieć właśnie na podstawie zdjęć zamieszczonych w portalach internetowych (Facebook, Twitter, Instagram, TikTok). Odpowiadając więc na pytanie: robienie zdjęć nie jest zakazane, ale ze względu na ochronę praw innych osób (na przykład prawo do swojego wizerunku) zakazuje się robienia zdjęć w szpitalach. Można powiedzieć, że takie ograniczenie nie dotyczy tylko szpitali psychiatrycznych. Ktoś może nie chcieć, aby inni dowiedzieli się o pobycie na przykład w oddziale zakaźnym. W oddziale psychiatrycznym są osoby mające czasem problemy z oceną swojego działania i różnych sytuacji. Mogłyby one łatwo paść ofiarą nadużycia albo mieć problem, by same dostosować się do zasad. W związku z tym w regulaminach wielu oddziałów psychiatrycznych jest nie tylko zakaz robienia zdjęć, ale również posiadania przy sobie aparatów i innych urządzeń, którymi można robić zdjęcia. Wszystko to służy zapewnieniu bezpieczeństwa pacjentom, np. Tobie.

Czy mogę nie wyrazić zgody na przyjęcie do szpitala (pytają dzieci i młodzież)? 

Musimy rozróżnić dwie sytuacje: pacjent ma mniej niż 16 lat i pacjent ma skończone 16 lat (miał już 16 urodziny). Jeżeli pacjent nie ma jeszcze 16 lat, to w zakresie leczenia decydują rodzice/opiekunowie prawni. Natomiast po skończeniu 16 lat również pacjent decyduje, razem z rodzicami/opiekunami, o leczeniu. Jeżeli pacjent nie zgadza się na leczenie, a rodzice/opiekunowie domagają się leczenia, decyzje podejmuje sąd opiekuńczy.

WYJĄTKI: w przypadku szpitali psychiatrycznych mogą być sytuacje, że lekarz i tak podejmie decyzję o leczeniu, wbrew woli pacjenta lub rodzica/opiekuna. Są to sytuacje, gdy zachowanie pacjenta zagraża życiu lub zdrowiu jego samego albo innych osób. Wtedy pacjent jest leczony wbrew swojej woli, a szpital psychiatryczny musi poinformować o tym sąd opiekuńczy.

Czy mogę wypisać się na własne żądanie?

Tak, oczywiście istnieje taka możliwość. Jednak w przypadku dzieci
i młodzieży przepisy prawne są bardziej wymagające. Znowu musimy rozróżnić dwie sytuacje: pacjenta poniżej 16 roku życia i pacjenta, który już skończył 16 lat. W przypadku pacjenta poniżej 16 roku życia o wypisie decydują rodzice/opiekunowie i to oni mogą zażądać wypisu. Pacjent powyżej 16 roku życia również sam może zażądać wypisu, ale w takiej sytuacji lekarz musi uzyskać również zgodę rodzica/opiekuna. Jeżeli rodzic/opiekun nie będzie się zgadzał z działaniem dziecka, to zadecydować musi sąd opiekuńczy.

Gdzie mogę się zgłosić jeśli czuję, że mój lekarz łamie moje prawa? 

Twoje prawa są zapisane głównie w ustawie o prawach pacjenta i Rzeczniku Praw Pacjenta oraz w ustawie o ochronie zdrowia psychicznego. No i w Karcie Praw Dziecka – Pacjenta. Twoje prawa powinny być przestrzegane. A co w sytuacji, gdy nie są? W pierwszej kolejności zachęcamy Cię przede wszystkim do szczerej rozmowy z samym lekarzem. Powiedz mu szczerze, co Ci się nie podoba i co chcesz zmienić.  Poszukajcie razem wyjścia z trudnej sytuacji. Możesz także poprosić o pomoc:

  • Rzecznika Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego – jego numer znajdziesz na tablicy informacyjnej na oddziale psychiatrycznym
  • Rzecznika Praw Pacjenta w Warszawie – najszybciej telefonicznie – 800 190 590 – to bezpłatny numer. Zapisz go w swoim telefonie
  • Rzecznika Praw Dziecka – 800 12 12 12 – ten numer też jest bezpłatny i warto go znać
  • Ordynatora oddziału albo dyrektora szpitala
  • Sędziego sądu opiekuńczego

Pamiętaj! W trudnej sytuacji nie jesteś sam!

Co mogę zrobić w momencie gdy podczas pobytu na oddziale psychiatrycznym specjaliści nie stosują się do regulaminu i nadużywają swojej wyższości? 

Regulamin oddziału jest zbiorem zasad – praw i obowiązków. Na oddziale psychiatrycznym nikt – ani personel, ani koleżanki czy koledzy – nie ma prawa zawstydzać Cię, lekceważyć czy straszyć. Jeśli uważasz, że zasady regulaminu nie są przestrzegane, porozmawiaj o tym ze swoim lekarzem albo z psychologiem. Razem na pewno znajdziecie rozwiązanie trudnej dla Ciebie sytuacji. O swoich wątpliwościach nie bój się także mówić na zebraniu społeczności oddziału, w rozmowie ze swoimi rodzicami czy opiekunami albo z Rzecznikiem Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego. Dorośli są po to, aby Cię wspierać i dbać o Twoje dobre samopoczucie.

W jakich sprawach może pomóc mi sędzia z sądu opiekuńczego?

Sędzia może pomóc Ci w sprawach dotyczących Twoich relacji z rodzicami, rówieśnikami  i innymi bliskimi osobami.  Jeżeli ktoś w szkole będzie wobec Ciebie wykazywał zachowania agresywne, sędzia może zawiadomić odpowiednie służby i podjąć wobec tych osób odpowiednie działania. Sędzia wysłucha Twojego zdania w istotnych sprawach Ciebie dotyczących np. z którym z rodziców chcesz mieszkać, do jakiej szkoły chcesz uczęszczać, czy chcesz uczestniczyć w terapii, zamieszkać u swoich dziadków lub innych krewnych.  Wysłucha również Twojego zdania w przypadku rozstania rodziców i weźmie pod uwagę Twoje  rozsądne życzenie, dotyczące kontaktów z rodzicem, z którym nie możesz mieszkać. Jeżeli potrzebujesz pomocy psychologa bądź innego specjalisty sędzia może skierować Cię do odpowiedniej placówki, celem odbycia terapii lub leczenia. Jeżeli  nie może mieszkać z rodzicami, z uwagi na ich niewłaściwe zachowanie wobec Ciebie, sędzia może  spowodować, że opiekę nad Tobą przejmą osoby, które się o Ciebie zatroszczą. Na Twoich rodziców sędzia może nałożyć zobowiązania,  mające na celu poprawienie ich funkcjonowania, na przykład zakazać  spożywania alkoholu, nakazać  dokonania remontu w domu, zakupu  potrzebnych Ci mebli i innych przedmiotów. Rodzice będą kontrolowani przez kuratora sądowego z wykonania nałożonych na nich obowiązków. Sędzia sądu opiekuńczego jest po to, żeby Ci pomóc!

Kim jest Rzecznik Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego?

W Warszawie, przy ulicy Młynarskiej 46 znajduje się Biuro Rzecznika Praw Pacjenta. Jest to urząd jakich w stolicy są dziesiątki, jednak na swój sposób wyjątkowy. Właśnie w tym Biurze zatrudnieni są Rzecznicy Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego. Pewnie sobie teraz myślisz, że musisz jechać do Warszawy, żeby się z nimi spotkać… Nic bardziej mylnego. Mam dla Ciebie dobrą wiadomość J Rzecznicy Praw Pacjenta Szpitala Psychiatrycznego to pracują w całodobowych szpitalach i oddziałach psychiatrycznych oraz w placówkach leczenia uzależnień na terenie całej Polski. Informacja dla ciekawych: jest to jedyne stanowisko urzędnicze w Polsce, w którym pracownik większość swoich codziennych zadań wykonuje na terenie szpitali psychiatrycznych blisko obywatela - pacjenta. Rzecznicy odwiedzają oddziały psychiatryczne, rozmawiają z pacjentami, z personelem. Dzięki temu wiedzą, czy w szpitalach psychiatrycznych prawa pacjenta i prawa człowieka są przestrzegane. Możemy powiedzieć, że rzecznicy są pośrednikami pomiędzy personelem a pacjentami. Czasami pacjent obawia się zgłosić jakaś sprawę personelowi. Rozwiązaniem może być zgłoszenie takie sprawy do Rzecznika. Pamiętaj! Rzecznik nie jest pracownikiem szpitala i nie podlega dyrekcji szpitala. Rzecznik pracuje, aby rozwiązywać Twoje małe i duże problemy! 

Jakie przysługują mi prawa na oddziale psychiatrycznym?

Pacjent na oddziale psychiatrii ma takie same prawa pacjenta jak w każdym innym szpitalu oraz dodatkowe prawa wynikające z tego, że  jest leczony w szpitalu psychiatrycznym. Wszyscy pacjenci przy przyjęciu mają prawo do informacji o swoich prawach. Powinny być one umieszczone w oddziale w widocznym miejscu. Zawsze możesz o przedstawienie swoich praw poprosić kogoś z personelu, np. lekarza czy pielęgniarkę. Tych praw jest całkiem sporo, ale spróbujemy przedstawić te najważniejsze. Każdy pacjent ma prawo być diagnozowany i leczony w najlepszy możliwy sposób. Obowiązkiem lekarza jest przekazać Ci informację o Twoim stanie zdrowia w formie, którą zrozumiesz. Każdy pacjent ma prawo do tajemnicy informacji o nim. Dotyczy ona również dzieci i młodzieży, ale lekarz nie może ukryć informacji potrzebnych rodzicom do opiekowania się Tobą. Warto powiedzieć lekarzowi, o czym nie chcesz, aby informował rodziców - na pewno to rozważy. Każdy pacjent od 16 r.ż. ma prawo zgadzać się lub nie na proponowane mu badania i zabiegi, wcześniej robią to za niego jego rodzice/opiekunowie prawni. Ale również przed 16 r.ż. lekarz ma obowiązek wysłuchać twoich wątpliwości. Każdy pacjent ma prawo do poszanowania swojej intymności i godności. Każdy pacjent w szpitalu bez względu na wiek ma prawo do kontaktu ze swoimi rodzicami. To tylko część praw, które masz w szpitalu. Na ich straży stoją rzecznicy praw pacjenta szpitala psychiatrycznego. Możesz w każdej chwili, bez względu na wiek, oczekiwać kontaktu z rzecznikiem. Warto też zapisać sobie w swoim telefonie numer 800 190 590 – to numer bezpłatnego telefonu do Rzecznika Praw Pacjenta. Pamiętaj jednak, że poza prawami, masz też obowiązki jako pacjent! 

Kim jest sędzia, który przychodzi do szpitala psychiatrycznego i po co tam przychodzi?

Wyobraź sobie sytuację, że ktoś jest agresywny i może zrobić krzywdę innym ludziom. A teraz wyobraź sobie, że ten ktoś jest chory i dlatego jest agresywny, ale nie zgadza się, aby mu pomóc i nie zgadza się, aby się leczyć. A teraz druga sytuacja. Wyobraź sobie, że ktoś chce zrobić sobie krzywdę. Udaje się go uratować, ale dalej chce sobie zrobić krzywdę i nie zgadza się na żadną pomoc i leczenie. W tych wyjątkowych sytuacjach - kiedy człowiek zagraża SWOJEMU ŻYCIU lub ZDROWIU I ŻYCIU INNYCH LUDZI, może zostać przyjęty do szpitala bez swojej zgody. I tutaj właśnie pojawia się sędzia. O każdej takiej sytuacji jak najszybciej informujemy sąd. Wtedy sędzia przychodzi do szpitala porozmawiać z pacjentem i poznać sytuację, aby zdecydować - czy człowiek powinien być w szpitalu, mimo że nie chce i się nie zgadza, czy może nie powinien być zatrzymany w szpitalu bez swojej zgody i może wrócić do domu. Jeśli jesteś w takiej sytuacji, sędzia przyjdzie do Ciebie, żeby Cię poznać, porozmawiać o Twoim stanie zdrowia i Twojej sytuacji. Będzie chciał poznać Twoje zdanie, dlaczego nie chcesz być w szpitalu, a także jak się czujesz na oddziale. Sędzia uważnie Cię wysłucha oraz zapozna się ze wszystkim, co jest dla Ciebie ważne. Przy podejmowaniu decyzji o Twoim pobycie w szpitalu sędzia będzie pamiętał o tym, co mu powiedziałeś/aś. 

Sędziowie odwiedzają też raz w roku oddziały psychiatryczne, aby sprawdzić, czy przestrzegane są w nich wszystkie zasady. 

 

 

{"register":{"columns":[]}}