W celu świadczenia usług na najwyższym poziomie stosujemy pliki cookies. Korzystanie z naszej witryny oznacza, że będą one zamieszczane w Państwa urządzeniu. W każdym momencie można dokonać zmiany ustawień Państwa przeglądarki. Zobacz politykę cookies.

Powrót

Dokumenty IMO

 

  • Rezolucja MSC.496(105) przyjęta dnia 28 kwietnia 2022 r. - poprawki z 2022 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.482(103) przyjęta dnia 13 maja 2021 r. - poprawki z 2021 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.474(102) przyjęta dnia 11 listopada 2020 r. - poprawki z 2020 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.456(101) przyjęta dnia 13 czerwca 2019 r. - poprawki z 2019 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.436(99) przyjęta w dniu 24 maja 2018 r. - poprawki z 2018 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.421(98) przyjęta w dniu 15 czerwca 2017 r. - poprawki z 2017 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.409(97) przyjęta w dniu 25 listopada 2016 r. - poprawki z 2016 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Rezolucja MSC.404(96) przyjęta w dniu 19 maja 2016 r. - poprawki z 2016 r. do Międzynarodowej Konwencji o Bezpieczeństwie Życia Na Morzu, 1974
  • Kodeks alarmów i wskaźników (Międzynarodowy kodeks dotyczący alarmów, ostrzeżeń i wskaźników) – Dokument zalecający alarmy i wskaźniki wymagane przez konwencje SOLAS i MARPOL. Wymagania kodeksu stosuje się do pokładowych alarmów i wskaźników na statkach zbudowanych dnia 1 lipca 1996 r. lub później oraz do poważnych modyfikacji lub nowych instalacji przeprowadzonych do tego dnia. W 2009 roku na mocy rezolucji Res.A.1021(26) Kodeks został przekształcony w Kodeks dotyczący ostrzeżeń i wskaźników, 2009.
  • Kodeks BLU (Międzynarodowy kodeks postępowania w zakresie bezpiecznego załadunku i rozładunku statków przewożących ładunki masowe) – celem Kodeksu jest promowanie bezpieczeństwa na statkach przewożących ładunki masowe oraz pomoc osobom odpowiedzialnym za bezpieczny załadunek lub rozładunek tych statków w wykonywaniu ich zadań. Kodeks obejmuje przede wszystkim bezpieczeństwo statków załadowujących i rozładowujących stałe ładunki masowe, z wyłączeniem zboża, i odzwierciedla bieżące problemy, najlepsze praktyki i wymogi prawne.
  • Kodeks BWMS (Kodeks zarządzania systemami wód balastowych) – Kodeks jest skierowany przede wszystkim do administracji lub wyznaczonych organów w celu oceny, czy systemy zarządzania wodami balastowymi (BWMS) spełniają normę określoną w prawidle D-2 Międzynarodowej konwencji o kontroli i zarządzaniu wodami balastowymi i osadami ze statków z 2004 r.
  • Kodeks badania wypadków (Casualty Investigation Code) (Kodeks międzynarodowych standardów i zalecanego postępowania w sprawie dochodzenia dot. bezpieczeństwa w przypadku wypadku morskiego lub incydentu morskiego) – Kodeks wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2010 r. wraz z wejściem w życie zmian z 2008 r. do prawidła XI-1/6 Konwencji SOLAS.
  • Kodeks CSS (Międzynarodowy kodeks bezpiecznej praktyki w zakresie sztauowania i zabezpieczania ładunków) – celem Kodeksu jest stworzenie międzynarodowych norm w zakresie sztauowania i zabezpieczania ładunków przewożonych przez statki i jest obowiązkowy zgodnie z rozdziałem VI/5 i VII/6 konwencji SOLAS. Kodeks zawiera ogólne zasady, których powinni przestrzegać właściciele statków i ich armatorzy w celu zminimalizowania ryzyka dla statków i ich załóg. Kodeks oferuje porady dotyczące wyposażenia i technik załadunku oraz wyszczególnia ładunki, o których wiadomo, że stwarzają zagrożenia i trudności, oraz doradza w sprawie działań, które należy podjąć na wzburzonym morzu aby zaradzić skutkom przemieszczania się ładunków.
  • Kodeks CTU (Kodeks postępowania IMO/ILO/UNECE w zakresie pakowania jednostek transportowych ładunku) – Kodeks zawiera porady w zakresie bezpiecznego pakowania jednostek transportowych ładunku podlegającym CTU, które mogą być przydatne osobom odpowiedzialnym za pakowanie i zabezpieczanie ładunku oraz prowadzącym szkolenia. Kodeks CTU zawiera informacje przydatne dla wszystkich stron w łańcuchu dostaw.
  • Kodeks DSC (Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa jednostek dynamicznie unoszonych) – Kodeks zawiera zalecane wymagania dotyczące projektowania i budowy jednostek dynamicznie unoszonych oraz ich wyposażenia, które powinny być zapewnione dla ich bezpiecznej eksploatacji. Stosowanie Kodeksu, powinno skutkować zapewnieniem poziomu bezpieczeństwa tego typu jednostkom i osobom przez nie przewożonym równoważnemu poziomowi wymaganemu dla statków konwencjonalnych.
  • Kodeks ESP 2011 (Międzynarodowy kodeks rozszerzonego programu inspekcji podczas przeglądów masowców i zbiornikowców do przewozu ropy naftowej) – Kodeks wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2014 r. na podstawie rezolucji MSC Res.A.1049(27) wraz z wejściem w życie powiązanych zmian do rozdziału XI-1 Konwencji.
  • Kodeks SFFV 2005 (Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa rybaków i statków rybackich, 2005) - Kodeks bezpieczeństwa to dwuczęściowy przewodnik zalecający praktyki w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy rybaków (Część A) oraz wymagania bezpieczeństwa i ochrony zdrowia dotyczące konstrukcji i wyposażenia statków rybackich (Część B).
  • Kodeks FSS (Międzynarodowy kodeks systemów bezpieczeństwa pożarowego) - Kodeks zaczął obowiązywać z dniem 1 lipca 2002 r.; jego celem jest zapewnienie międzynarodowych norm dotyczących szczególnych specyfikacji technicznych dla systemów bezpieczeństwa pożarowego, wymaganych przez rozdział II-2 Konwencji SOLAS wraz z późniejszymi zmianami.
  • Kodeks FTP (Międzynarodowy kodeks stosowania procedur prób ogniowych) - Kodeks określa międzynarodowe wymagania dotyczące procedur badań laboratoryjnych, homologacji typu i prób ogniowych dla produktów wymienionych w rozdziale II-2 Konwencji SOLAS (który obejmuje przepisy dotyczące ochrony przeciwpożarowej, wykrywania pożaru i gaszenie pożaru).
  • Kodeks GC (Kodeks budowy i wyposażenia statków przewożących gazów skroplonych luzem) - Kodeks został opracowany w celu zapewnienia międzynarodowego standardu bezpiecznego przewozu drogą morską luzem gazów skroplonych i niektórych innych substancji. Aby zminimalizować ryzyko dla statków, ich załóg i dla środowiska, Kodeks określa cechy projektowe i konstrukcyjne takich statków oraz wyposażenie, które powinny się na nich znajdować. Kodeks ogólnie ma zastosowanie do statków zbudowanych po 31 grudnia 1976 r., ale przed 1 lipca 1986 r.
  • Grain Code (Międzynarodowy kodeks bezpiecznego przewozu zboża luzem) - Międzynarodowy kodeks zbożowy, przyjęty został uchwałą MSC.23(59) i  jest obowiązkowy na mocy rozdziału VI Konwencji SOLAS od dnia 1 stycznia 1994 r. Termin „zboże” obejmuje pszenicę, kukurydzę, owies, żyto, jęczmień, ryż, rośliny strączkowe, nasiona i ich przetworzone formy, których zachowanie jest podobne do ziarna w stanie naturalnym. Międzynarodowy Kodeks Zbożowy ma zastosowanie do statków niezależnie od wielkości, w tym do statków o tonażu brutto mniejszym niż 500 BRT, zajmujących się przewozem zboża luzem i do których ma zastosowanie część C rozdziału VI Konwencji SOLAS. Celem Kodeksu jest zapewnienie międzynarodowego standardu bezpiecznego przewozu zboża luzem.
  • Kodeks HSC (Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa jednostek szybkich) - Kodeks HSC ma zastosowanie do jednostek szybkich odbywających podróże międzynarodowe, w tym statków pasażerskich, które z pełnym obciążeniem nie wypływają z miejsca schronienia dłużej niż cztery godziny z prędkością operacyjną oraz statków towarowych o pojemności brutto 500 i większej, które nie wypływają więcej niż osiem godzin od portu schronienia. Kodeks należy stosować jako kompletny zestaw kompleksowych wymagań dotyczących projektowania i budowy jednostek szybkich odbywających podróże międzynarodowe, wyposażenia, jakie należy zapewnić oraz warunków ich eksploatacji i konserwacji. Poprawki do rozdziału 10 Konwencji SOLAS przyjęte przez Res. MSC.99(73) uczyniły postanowienia Kodeksu HSC obowiązkowymi na mocy Konwencji SOLAS dla jednostek szybkich zbudowanych dnia 1 lipca 2002 r. lub później.
  • Kodeks IBC (Międzynarodowy kodeks budowy i wyposażenia statków przewożących niebezpieczne chemikalia luzem) – Kodeks zapewnia międzynarodowy standard bezpiecznego przewozu drogą morską niebezpiecznych i szkodliwych ciekłych chemikaliów luzem. Aby zminimalizować ryzyko dla statków, ich załóg i środowiska, Kodeks określa standardy projektowania i budowy statków oraz wyposażenia, jakie powinny one posiadać, z należytym uwzględnieniem charakteru produktów, których to dotyczy. Kodeks wszedł w życie 17 czerwca 1983 roku na mocy rezolucji Res.MSC.4(48), a w grudniu 1985 r. uchwałą MEPC.19(22) Kodeks został rozszerzony na aspekty zanieczyszczenia morza i ma zastosowanie do statków zbudowanych po 1 lipca 1986 r.
  • Kodeks IGC (Międzynarodowy kodeks budowy i wyposażenia statków przewożących gazy skroplone luzem) – Kodeks przyjęty uchwałą MSC.5(48), jest obowiązkowy na mocy rozdziału VII Konwencji SOLAS od dnia 1 lipca 1986 r. Kodeks IGC ma zastosowanie do statków niezależnie od ich wielkości, włączając te o pojemności brutto mniejszej niż 500, przeznaczone do przewozu gazów skroplonych o ciśnieniu pary bezwzględnej przekraczającym 2,8 Bara w temperaturze 37,8°C oraz niektórych innych substancji wymienionych w rozdziale 19 Kodeksu. Celem Kodeksu jest zapewnienie międzynarodowej normy bezpiecznego przewozu drogą morską luzem gazów skroplonych i substancji wymienionych w rozdziale 19, poprzez określenie standardów projektowania i budowy statków biorących udział w takim przewozie oraz wyposażenia, które powinny one posiadać, aby zminimalizować ryzyko dla statku, jego załogi i środowiska, biorąc pod uwagę charakter produktów, których to dotyczy.
  • Kodeks IGF (Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa statków wykorzystujących gazy lub inne paliwa o niskiej temperaturze zapłonu) - Kodeks ma zastosowanie do statków, do których mowa w część G rozdziału II-1 Konwencji SOLAS i obowiązuje na podstawie rezolucji Res.MSC.391 od 1 stycznia 2017 r. Kodeks zapewnia standardy branżowe dla statków korzystających z paliw o temperaturze zapłonu poniżej 60°C. Celem kodeksu jest uregulowanie zmian w zakresie bezpieczeństwa związanych z przewozem i stosowaniem paliwa gazowego, w szczególności skroplonego gazu ziemnego i innych paliw o niskiej temperaturze zapłonu. Kodeks przewiduje rozmieszczenie, instalację, kontrolę i monitorowanie maszyn, sprzętu i systemów wykorzystujących paliwa o niskiej temperaturze zapłonu, aby zminimalizować ryzyko dla statku, jego załogi i środowiska.
  • III Code (Kodeks wdrażania instrumentów IMO) – celem Kodeksu jest poprawa globalnego bezpieczeństwa morskiego i ochrony środowiska morskiego oraz pomoc państwom we wdrażaniu instrumentów Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO) oraz dostarczenie państwu członkowskiemu kompleksowej i obiektywnej oceny tego, jak skutecznie administrować i wdrażać te obowiązkowe instrumenty IMO. Kodeks wszedł w życie z dniem 1 stycznia 2016 r. na podstawie rezolucji Res.A.1070(28).
  • Kodeks IS (Międzynarodowy kodeks dotyczący stabilności w stanie nienaruszonym) – Kodeks określa ogólne kryteria stateczności w stanie nienaruszonym dla różnych typów statków oraz kryteria specjalne dla niektórych typów statków (statki pasażerskie, zbiornikowce o nośności 5000 DWT i większej, statki towarowe przewożące pokładowe ładunki drewna, statki towarowe przewożące zboże luzem i jednostki szybkobieżne).
  • Kodeks IMDG (Międzynarodowy morski kodeks towarów niebezpiecznych) - przepisy regulujące problematykę bezpiecznego przewozu morskiego towarów niebezpiecznych. Kodeks ten jest aktem prawnym obowiązującym na całym świecie na mocy poprawek do Międzynarodowej konwencji bezpieczeństwa życia na morzu (SOLAS), które weszły w życie z dniem 1 stycznia 2004 roku na podstawie rezolucji MSC Res.157(78).
  • Kodeks IMSBC (Międzynarodowy morski kodeks stałych ładunków masowych) – celem Kodeksu jest ułatwienie bezpiecznego sztauowania i przewozu stałych ładunków masowych poprzez dostarczenie informacji o zagrożeniach związanych z przewozem niektórych rodzajów stałych ładunków masowych oraz instrukcji dotyczących procedur, które należy przyjąć, gdy rozważany jest transport stałych ładunków masowych. Kodeks stał się obowiązkowy z dniem 1 stycznia 2011 r. na mocy rozdziałów VI i VII Konwencji SOLAS na podstawie rezolucji MSC Res.268(85).
  • Kodeks INF (Międzynarodowy kodeks bezpiecznego przewozu na statkach napromieniowanego paliwa jądrowego, plutonu i wysokoaktywnych odpadów promieniotwórczych) – zmiany do rozdziału VII rezolucji MSC.87(71) z dnia 27 maja 1999 r. spowodowały, że przepisy Kodeksu INF stały się obowiązkowe na mocy tej Konwencji od dnia 1 stycznia 2001 r.
  • Kodeks IP (Międzynarodowy kodeks bezpieczeństwa statków przewożących personel przemysłowy) – powstał na podstawie rozdziału XV Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS), został przyjęty w dniu 10 listopada 2022 r. na podstawie rezolucji MSC Res.527(106) i wejdzie w życie z dniem 1 lipca 2024 r. Celem kodeksu jest zapewnienie minimalnych norm bezpieczeństwa dla statków przewożących personel przemysłowy, a także dla samego personelu, oraz przeciwdziałanie szczególnym zagrożeniom związanym z operacjami morskimi w sektorze morskim i energetycznym, takimi jak operacje transferu personelu.
  • Kodeks ISM (Międzynarodowy kodeks zarządzania bezpieczną eksploatacją statków i zapobiegania zanieczyszczaniu) – został uchwalony przez IMO Rezolucją A741(18) i zaczął obowiązywać w dniu 1 lipca 1998 r. z chwilą wejścia w życie rozdziału IX Konwencji SOLAS dotyczącego zarządzania bezpieczną eksploatacją statków. Celem Kodeksu ISM jest zapewnienie bezpieczeństwa na morzu, zapobieganie nieszczęśliwym wypadkom lub utracie życia oraz unikanie niszczenia środowiska morskiego i mienia.
  • Kodeks ISPS (Międzynarodowy kodeks ochrony statków i obiektów portowych) – wszedł w życie w ramach rozdziału XI-2 Konwencji SOLAS w dniu 1 lipca 2004 r. i stanowi podstawę dla kompleksowego obowiązkowego systemu ochrony w międzynarodowej żegludze morskiej.
  • Kodeks LSA (Międzynarodowy Kodeks Środków Ratunkowych) – wszedł w życie w dniu 1 lipca 1998 r. w celu wprowadzenia międzynarodowych standardów dla środków ratunkowych wymaganych na mocy rozdziału III Konwencji SOLAS na podstawie rezolucji MSC Res.48(66).
  • Kodeks MODU 2009 (Kodeks budowy i wyposażenia ruchomych morskich jednostek wiertniczych, 2009) – wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2012 r. na podstawie rezolucji Res.A.1023(26). Celem Kodeksu jest dostarczenie kryteriów projektowych, norm konstrukcji i innych środków bezpieczeństwa dla ruchomych platform wiertniczych, tak aby zminimalizować ryzyko dla takich jednostek, personelu na pokładzie i środowiska.
  • Kodeks NOx (Kodeks techniczny dotyczący kontroli emisji tlenków azotu z okrętowych silników wysokoprężnych) – celem Kodeksu jest określenie wymagań dotyczących badań, przeglądów i certyfikacji okrętowych silników wysokoprężnych, w taki sposób aby zapewnić ich zgodność z limitami emisji tlenków azotu (NOx) określonymi w prawidle 13 załącznika VI do konwencji MARPOL 73/78. Ma on zastosowanie do wszystkich silników wysokoprężnych o mocy powyżej 130 kW, które są zainstalowane lub zaprojektowane i przeznaczone do instalacji na pokładzie dowolnego statku podlegającego załącznikowi VI.
  • Kodeks poziomu hałasu (Noise Code) (Kodeks dotyczący poziomu hałasu na statkach) – Kodeks określa obowiązkowe maksymalne dopuszczalne poziomy hałasu w pomieszczeniach maszynowych, sterowniach, warsztatach, pomieszczeniach mieszkalnych i innych pomieszczeniach na statkach. W listopadzie 2012 r. rezolucją Res.MSC.337(91) IMO przyjęła rozporządzenie Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS), nakładające wymóg, aby statki były budowane w sposób ograniczający hałas na pokładzie i chroniący personel przed hałasem, zgodnie z założeniami Kodeksem dotyczącym poziomu hałasu na statkach.
  • Kodeks OSV (Kodeks bezpiecznej praktyki w zakresie przewozu ładunków i osób przez morskie statki typu offshore) – został przyjęty w dniu 1 listopada 1997 r. na podstawie rezolucji Res.A.863(20). Celem - Kodeksu jest zapewnienie, zarówno dla operatorów, jak i wykonawców, międzynarodowej normy pozwalającej uniknąć lub ograniczyć do minimum zagrożenia, które mają wpływ na morskie statki dostawcze podczas ich codziennej działalności polegającej na przewozie ładunków i osób z i pomiędzy instalacjami morskimi.
  • Kodeks polarny (Międzynarodowy kodeks dla statków eksploatowanych na wodach polarnych) – wszedł w życie 1 stycznia 2017 r. na podstawie rezolucji MEPC Res.264(68) i rezolucji MSC Res.385(94) i jest obowiązkowy zarówno na mocy Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS), jak i Międzynarodowej konwencji o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (MARPOL). Kodeks polarny obejmuje pełen zakres zagadnień projektowych, konstrukcyjnych, sprzętowych, operacyjnych, szkoleniowych, poszukiwawczo-ratowniczych i ochrony środowiska związanych ze statkami działającymi na niegościnnych wodach otaczających oba bieguny.
  • Kodeks RO (Kodeks dla uznanych organizacji) – wszedł w życie w dniu 1 stycznia 2015 r. na podstawie rezolucji MEPC Res.237(65) i rezolucji MSC Res.349(92), aby pomóc w osiągnięciu zharmonizowanego i spójnego globalnego wdrożenia wymagań ustanowionych przez instrumenty IMO w zakresie oceny, autoryzacji i nadzoru uznanych organizacji.
  • Kodeks SPS (Kodeks bezpieczeństwa statków specjalnego przeznaczenia) – Kodeks został przyjęty w listopadzie 1983 r. uchwałą A.534(13). W 2008 r. rezolucją Res.MSC.266(84) zaktualizowano Kodeks oraz rozszerzono jego stosowanie na statki szkoleniowe, niezależnie od tego, czy są objęte wymaganiami stosowania Konwencji SOLAS. W rozumieniu Kodeksu statek specjalnego przeznaczenia to statek o pojemności brutto nie mniejszej niż 500 ton, który przewozi więcej niż 12 personelu specjalnego, czyli osoby pełniące szczególne obowiązki operacyjne na statku, prace inżynieryjne i konserwacyjne lub zaangażowane w świadczenie usług dla osób przewożonych na pokładzie oraz są przewożone dodatkowo oprócz wymaganej liczby osób potrzebnych do normalnej nawigacji statku.
  • Kodeks STCW (Kodeks szkolenia marynarzy, wydawania świadectw i pełnienia wacht) – Kodeks powstał jako Akt końcowy uzgodnień konferencji w Manili w 2010 roku, w wyniku przyjęcia rezolucji nr 1 w sprawie zmian w załączniku do Międzynarodowej konwencji o wymaganiach w zakresie wyszkolenia marynarzy, wydawania im świadectw oraz pełnienia wacht (STCW) z 1978 r. Celem Kodeksu jest ustanowienie szczegółowych obowiązkowych standardów kompetencji i innych obowiązkowych przepisów niezbędnych do zapewnienia, że wszyscy marynarze będą odpowiednio wykształceni i wyszkoleni, odpowiednio doświadczeni, wykwalifikowani i kompetentni do wykonywania swoich obowiązków w sposób zapewniający bezpieczeństwo życia, mienia i ochrony na morzu oraz zapewnienia odpowiednich standardów ochrony środowiska morskiego. Część obowiązkowa Kodeksu weszła w życie z dniem 1 stycznia 2012 roku.
  • Kodeks TDC (Timber Code) (Kodeks bezpiecznego postępowania dla statków przewożących pokładowe ładunki drewna) – Kodeks ma zastosowanie do wszystkich statków o długości 24 m lub większej przewożących ładunki drewniane w tym pokładowe ładunki drewna, a jego celem jest przedstawienie zaleceń dotyczących sztauowania, zabezpieczania i innych operacyjnych środków bezpieczeństwa, mających na celu zapewnienie bezpiecznego transportu tego typu towarów.
Logo Biuletynu Informacji Publicznej
Informacje o publikacji dokumentu
Pierwsza publikacja:
02.08.2023 08:34 Patryk Garski
Wytwarzający/ Odpowiadający:
Tomasz Koło
Tytuł Wersja Dane zmiany / publikacji
Dokumenty IMO 5.0 13.10.2023 12:37 Patryk Garski
Dokumenty IMO 4.0 10.10.2023 13:50 Adam Bielecki
Dokumenty IMO 3.0 10.10.2023 13:49 Adam Bielecki
Dokumenty IMO 2.0 10.08.2023 14:17 Adam Bielecki
Dokumenty IMO 1.0 02.08.2023 08:34 Patryk Garski

Aby uzyskać archiwalną wersję należy skontaktować się z Redakcją BIP

{"register":{"columns":[]}}