Doświadczenia konfliktów lat 90-tych, w tym przede wszystkim czystki etniczne w Rwandzie, Jugosławii, czy w Demokratycznej Republice Konga pokazały, że kobiety i dzieci są najbardziej narażone na akty przemocy związane z konfliktami zbrojnymi, zaś przemoc seksualna stosowana jako narzędzie walki niejednokrotnie przyczynia się do eskalacji konfliktu oraz utrudnia późniejsze pojednanie.

Badania naukowe nad konfliktami zbrojnymi pokazują jednoznacznie, że zaangażowanie kobiet w negocjacje porozumień pokojowych zwiększa szanse na powodzenie tych procesów oraz wypracowanie trwałego pokoju. Dlatego zaobserwowano konieczność uwzględnienia w ramach pomocy humanitarnej i rozwojowej różnych potrzeb osób potrzebujących wsparcia. 

Liczba kobiet biorących udział w operacjach pokojowych oraz uczestniczących w negocjacjach pokojowych jest nadal bardzo niska. W latach 1990-2018 kobiety stanowiły  jedynie 8% negocjatorów pokojowych. W operacjach pokojowych ONZ z udziałem kontyngentów wojskowych jedynie 4,2% personelu stanowiły kobiety, a w kontyngentach policyjnych ich udział wynosił 10%. Obecnie kobiety stanowią 25% personelu misji cywilnych Wspólnej Polityki Bezpieczeństwa i Obrony UE oraz 7% personelu misji wojskowych.